Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ο μικρός Κούρδος

     - Αναπτήρες κυρία;
Γυρίσαμε, η Λένα κι εγώ, κι είδαμε δωδεκάχρονο πιτσιρικά να μας δείχνει αναπτήρες σε συσκευασία των 5
Οι αναπτήρες ποτέ δεν χάνονται (εγώ τους χάνω), να πάρουμε

Κρύο έξω είχαμε  κάτσει δίπλα στο τζάμι σ’ ένα λίγο ‘χύμα’ ουζερί- καφέ όπου όλοι καπνίζανε και κοντεύαμε να τελειώσουμε το πρώτο μπουκαλάκι. 

- πως σε λένε;
- Ζαγκίρ (κάπως έτσι…) Κούρδος, 12 ετών,
Μελαχρινός  με ωραία μεγάλα μαύρα μάτια και καλούτσικα ελληνικά
- έχω χαρτομάντιλα
Έκατσε σε διπλανή καρέκλα (χωρίς να τον προσκαλέσουμε) κι άρχισε να βγάζει το εμπόρευμα του από μια άθλια τσάντα
Έριχνε ματιές στην ποικιλία
- πάρε
Μπουκώθηκε τρία κομμάτια! Είπε και βιογραφικό
- 5 χρόνια Ελλάδα, 4 αδέλφια, πάω σχολείο,
- ποια τάξη;
Εδώ μπερδεύτηκε, μάλλον δεν πάει σχολείο, δεν επέμενα.
- ξέρω να κάνω και τον σταυρό μου (τον έκανε) λέω και τα κάλαντα!
- όχι εντάξει, πέρασαν οι γιορτές, χριστιανός είσαι;
- όχι μουσουλμάνο!!!
Προφανώς, για να επιβιώσει, είχε μάθει να παίζει διάφορους ρόλους… πολύ έξυπνο παιδί, σπίρτο φαινόταν

Η Λένα ήθελε να διαλέξει και σχέδιο αναπτήρα : αυτοκίνητα, τοπία, λουλουδάκια κι ένα σετ αναπτήρων με ημίγυμνες γυναίκες!!
- με άντρες δεν έχεις;
Δεν είναι του χαρακτήρα της Λένας να κάνει τέτοιες ερωτήσεις αλλά μάλλον το ούζο είχε αρχίσει να ενεργεί.
Απόρησε ο μικρός
- άντρες; Δεν έχεις άντρα;
- όχι δεν έχω..
- όμορφη είσαι, λέει ο Ζαγκίρ,
Απλώνει το χέρι και ρίχνει μια τσιμπιά στο μάγουλο της Λένας!!

Δώσε θάρρος… η Λένα έκανε την αγριεμένη
- κάτω τα χέρια γιατί, έτσι όπως είμαι στερημένη, θα πάω φυλακή για παιδεραστία!! Μεγάλο αδελφό έχεις; (είπαμε: το ούζο…)
- έχω!
Βγάζει οικογενειακή φωτογραφία και δείχνει τον μεγάλο αδελφό, 20 ετών, (χαλιά ο αδελφός, έτσι θα γίνει κι αυτός όταν μεγαλώσει; Κρίμα…)
- δεν μ’ αρέσει ! αποφαίνεται Λένα
Ο μικρός έβαλε την φωτογραφία στην άθλια τσάντα, φαινόταν να τον προσβάλαμε με την απόρριψη του αδελφού…

Μας έπιασαν ενοχές, πήραμε και χαρτομάντιλα (κι αυτά χρειάζονται) κι αναπτήρες (με τοπία) 

Ο Ζαγκίρ ξαναγύρισε στο δρόμο… 

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Τα σκουπίδια των άλλων…


Χθες βράδυ γύρισα σπίτι κουβαλώντας ένα καθρέφτη μισό μέτρο με ωραία και περίτεχνη κορνίζα από μπαμπού.
Τον είχα ‘ψωνίσει’ δίπλα από κάδο απορριμμάτων όπου τον είχαν αφήσει κάποιοι που προφανώς έκριναν ότι δεν έχουν ανάγκη αυτήν την ‘παλιατζούρα’.
Ταίριαξε ωραία στον τοίχο δίπλα σε κορνίζες που είχα ψωνίσει από παρόμοια ‘μαγαζιά’…
Συνηθίζω να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και, περπατώντας στη γειτονία μου, να επιδίδομαι σ΄ αυτό το είδος σόπινγκ…

Την συνήθεια την απέκτησα τον τελευταίο χρόνο όταν παρατήρησα πόσα πολλά πάσης φύσεως αντικείμενα υπάρχουν δίπλα από κάδους απορριμμάτων.
Άλλα προέρχονται από ανανέωση νοικοκυριού κι άλλα από θάνατο!
Εδώ, Πατήσια, Κυψέλη, ζουν πολλοί ηλικιωμένοι που, φυσικά, κάποια στιγμή ‘έρχεται η ώρα τους’ (μόνο στην πολυκατοικία μου πέθαναν τρεις τον τελευταίο χρόνο…) και οι κληρονόμοι ξεφορτώνονται διάφορα…

Έτσι έχω μαζέψει διάφορα φωτιστικά που τα έβαψα πολύχρωμα, παλιό στρογγυλό μεταλλικό τραπέζι καφενείου για το μπαλκόνι, 2 ξύλινα μπαούλα, αρκετά βιβλία, γλάστρες κάθε μεγέθους ακόμα και πίνακα ζωγραφικής άγνωστου καλλιτέχνη που εικονίζει θλιμμένη νεαρά κόρη… κι άλλα διάφορα…

Έχω γίνει τακτική πελάτισσα ενός γέρου επιπλοποιού που αναλαμβάνει να συνεφέρει τα αποκτήματα μου αλλά και να μ’ ενημερώνει για την ιστορία των επίπλων που πέρασαν από τα ελληνικά σπίτια τα τελευταία 50 χρόνια…

Κορυφαίο μου απόκτημα θεωρώ κομψό ξύλινο χαμηλό τραπεζάκι, Δανέζικο, που ο επιπλοποιός σφύριξε από θαυμασμό όταν το πήγα να το γυαλίσει και με συνεχάρη για το εύρημα μου.

Συμπαραστάτες μου σ’ αυτές τις ‘αγορές’ – όχι αδιαμαρτύρητα- το λαβερμπόυ κι ο γείτονας και φίλος Ζάχος με αξιομνημόνευτη στιγμή το κουβάλημα τριών μεγάλων  πήλινων γλαστρών – σε τρεις βόλτες- 1 η ώρα βράδυ στην Πατησίων 3 τύποι πηγαινοέρχονται με γλάστρες ανάμεσα σε εκδιδόμενες μαυρούλες…
  
Από πείρα πλέον ξέρω ότι πρέπει να δράσεις γρήγορα όταν δεις κάτι ωραίο.
Αν δεν το πάρεις αμέσως εξαφανίζεται, αυτού του είδους τα προϊόντα έχουν μεγάλη ζήτηση και πολλοί είναι πελάτες που συχνάζουν σ’ αυτά τα μαγαζιά…!!!

 Πως το λενε; ... Your Garbage maybe other people's Treasure ...καπως έτσι...


Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Ελληνική ταινία στην 5αδα των Όσκαρ !!

   Για τον «Κυνόδοντα» πρόκειται.
Και δεν τον έχω δει ακόμα .
Άκουγα διάφορα την περασμένη χρόνια γι αυτή την  ταινία, αντιφατικά τα περισσότερα, λίγο και η αμέλεια, λίγο και άσε για άλλη μέρα… κατέληξα να μην την δω…
Τέλος πάντων, μπράβο στην ταινία… θα την πάρω από το βίντεο κλαμπ
Εδώ περισσότερα για τα Όσκαρ


Κατά τα άλλα βλέπουμε στον κατάλογο τον υπέροχο Colin Firth στην ‘έτσι κι έτσι’ ταινία που έκανε τον τραυλό βασιλιά και την  αδυναμία μου Nicole Kidman που τα τελευταία χρόνια έχει βαλθεί να κάνει την μούρη της κιμά με τα λίφτινγκ (κρίμα..)
Από τον κατάλογο με τις καλύτερες ταινίες έχω δει μόνο το The King's Speech, εχω γραψει : http://denxeroun.blogspot.com/2010/12/kings-speech.html και το Inception που δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, ούτε και προσπάθησα και πολύ αλλά λίγο στο εξυπνακίστικο μου έκανε και δεν μ’ αρέσουν αυτά… 

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Happy Birthday!! (κι άλλες μουσικές.)

Σήμερα ο πατέρας μου έκλεισε τα 51 του χρόνια
Κι εγώ, σαν γνήσιο κορίτσι του μπαμπά, του τηλεφώνησα 6.30 το πρωί για να είμαι η πρώτη που θα του ευχηθεί.

Το πρώτο που άκουσε μόλις σήκωσε το τηλέφωνο ήταν αυτό:



- Χρόνια πολλά πατέρα, συνέχισα, άντε, μισό αιώνα + ένα… και στα 100 να σε ξυπνήσω με κάτι ανάλογο!!
- από πού να με ξυπνήσεις στα 100; … από τον τάφο; (το έχει το black του, αν και νυσταγμένος, ο daddy)
- κάτι θα βρω που θ΄ ανασταίνει νεκρούς…!!
Κάτι τέτοια λέγαμε πρωί πρωί, μέρα γενέθλιων…

Βέβαια δεν θα τον ξύπνησε αυτό που του έβαλα ν΄ ακούσει αλλά το ring tone του κινητού του όπου έχει το αγαπημένο του τραγούδι από τον αγαπημένο του καλλιτέχνη
Το βάζω εδώ σε λάιβ εκτέλεση προς τιμήν του μπαμπά:
Ο ωλ τάιμ κλάσικ και respect από ροκάδες και μεταλάδες
Rory Gallagher και Moonchild  



Κι επειδή ο μπαμπάς είναι λίγο κολλημένος με τα παλιά (πιστεύει ότι οι τελευταίοι ροκάδες ήταν οι Νιρβάνα) φροντίζω και για την μουσική του ενημέρωση.
Για δώρο του έστειλα και 3 βίντεο που ανακάλυψα πρόσφατα:

1.
Black Rebel Motorcycle Club/ Beat the Devil's Tattoo
Υπνωτικό κι εθιστικο κομμάτι και λίγο στην καλή  παράδοση του ‘κόβω φλέβες και μ΄αρέσει ’



2.
     The Black Keys /Tighten Up
Δυο ωραίοι τυπαδες κι ένα γουστόζικο βίντεο


3.
     ELUVEITIE - Thousandfold
Είδες η Ελβετία τι βγάζει; 


Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι (ἢ οι πατάτες)


Όχι αυτή του Καΐρου… ούτε του Αλκίνοου…
Για την λαϊκή αγορά της  γειτονίας μου λέω.
Την ονόμασα έτσι λόγω της πολυεθνικοτητας που διακρίνει τους πελάτες:
Έχουν σαφή Αφρικανοασιατική προέλευση με μια γερή δόση από ανατολική Ευρώπη… άντε και λίγο από Ελλάδα…
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου.

Μετά από σχεδόν 3ημερη ανάρρωση είδα ήλιο λαμπρό και βγήκα.
Και μετά από τα ζουμιά και τα νερόβραστα πεθύμησα λίγη τηγανίλα
Βρήκα γαύρο για μένα και σαβρίδια (2€) για την γάτα μου
- θα δώσεις αυτά τα ψάρια στη γάτα;
Ο ψαρέμπορας παρεξηγήθηκε!
- γιατί; Με 2-3€ την βγάζει μια βδομάδα, ξέρεις πόσο κάνουν τα φρίσκις και ξέρεις τι σκατά έχουν μέσα τους;
Μάλλον δεν τον έπεισα ότι είναι τιμή του που η γάτα μου καταδέχεται τα ψάρια του, σαν να τον πρόσβαλα…
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου.

Αυτό που με απασχολεί είναι οι πατάτες!
Από τότε που μένω μόνη προσπαθώ να πετύχω την ΤέΛΕΙΑ ΤΗΓΑΝΗΤΗ ΠΑΤΑΤΑ!
Δεν με ικανοποιούν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα…

Ζητάω την βοήθεια του κοινού:
Οποιος/α ξέρει να μου πει: είδος πατάτας, λαδιού και τρόπο τηγανίσματος (φριτεζα δεν έχω)

Σήμερα είχα να διαλέξω ανάμεσα σε πατάτες Τρίπολης, Ηλείας, Λειβάνατες, Θήβας, Νευροκοπίου, Πήρα Τρίπολης και τις τηγάνισα με καλαμποκελαιο ... εντάξει….
Οι πατάτες Κύπρου είναι αντάξιες της φήμης τους;
Το πιο καλό αποτέλεσμα που έχω πετύχει είναι με  αλευρωμένες(!) πατάτες, όπου στο αλεύρι βάζεις και ρίγανη κι ότι μπαχαρικό θες (έβαλα και κύμινο = πολύ καλό)
Αλλά θέλω και καμιά ιδέα για απλές τηγανιτές πατάτες
Το απλό τελικά δεν είναι τόσο απλό…

Μια κι ο λόγος για Αλκίνοο, μου είπανε ότι το βίντεο είναι αυτό του 1993 όταν κυκλοφόρησε και το τραγούδι 

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ακραία Καιρικά Φαινόμενα



Κλαααάνγκ ακούστηκε 2 η ώρα τη νύχτα ήχος τζαμιού που έσπαγε.
Πετάχτηκα από το κρεβάτι και βρήκα την γλάστρα με την λεβάντα να  έχει περάσει μέσα από το τζάμι και να έχει προσγειωθεί στο γραφείο μου (ευτυχώς το λαπτοπ την γλίτωσε)
Την είχα βάλει σ’ επισφαλή θέση για να βλέπω τα μωβ άνθη της όταν κάθομαι στο γραφείο και την έριξε ο αέρας που πιάνει πολύ εδώ πάνω στην αετοφωλιά του 5ου όπου μένω.

Έτσι βρέθηκα νυχτιάτικα να μαζεύω χώματα από το γραφείο μου και το πάτωμα (η λεβάντα την γλίτωσε) και μέσα στον αέρα και το ψιλοβροχο να βάζω σακούλες σκουπιδιών στο σπασμένο τζάμι να μην μπάζει.

Έβαλα και σαουντράκ στις εργασίες μου μουρμουρίζοντας Πλούταρχο (φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι…) αλλά και Θεοδωράκη ( βρέχει στη φτωχογειτονιά) κι ότι άλλο από λαϊκό ρεπερτόριο μουρχότανε σχετικό με αέρα και βροχή…

Πήγε 6 η ώρα για να κοιμηθώ ένα δίωρο και ξύπνησα χάλια με 38ο πυρετό.
Ήταν που και το Σάββατο το βράδυ παίζαμε το singing in the rain (χωρίς ομπρέλα) στη Λ. Αλεξάνδρας…

Έστειλα sos μηνύματα ναρθουν να με περιθάλψουν.
Ήρθε ο Προκόπης κι η Εύη
Ο Προκόπης αποδείχθηκε προκομμένος, άψογος, πήρε μέτρα, έφερε νέο τζάμι και το τοποθέτησε! Του συγχωρώ τα στησίματα που μουχει  ρίξει…
Η Εύη έφερε λαχανικά και προσπάθησε να φτιάξει κοτόσουπα αλλά, σαν άσχετη  νοικοκυρά που είναι, χρειάστηκε την βοήθεια του Προκόπη (με τις δικές μου οδηγίες).
 
Κατάφερα να ξανακοιμηθώ
Ξύπνησα με τον ήλιο να χτυπάει το κρεβάτι μου
Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα …

Και για νάρθουμε στα ίσια μας μετά από το λαϊκό πρόγραμμα που προηγήθηκε
Κι επειδή εξακολουθεί να φυσάει …
Κι επειδή ο ήλιος λάμπει ακόμα …


Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Εξομολογήσεις μέρος 2ον


  Μπλοκοεξομολογήσεις Πάρτ Τού:
Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση πως είχα γίνει blog exterminator με τα δυο πρώτα μου βλόγκ.
Τέλος καλοκαιριού του ‘08 ανοίγω το τρίτο μου βλόγκ.
Πάλι καλοκαίρι, και τα τρία τα ‘χα  ανοίξει καλοκαίρι, τότε φαίνεται κάτι με πιάνει, ίσως φταίει το ζώδιο που είναι καλοκαιρινό, τούτο δω, το 4ο , είναι το 1ο μου χειμερινό βλόγκ.
Σ΄ αυτό το βλόγκ είχα σκοπό να περιγράψω τον Γολγοθά μια μαθήτριας Γ λυκείου

Κι έτσι ξεκίνησα και καλά το πήγαινα μέχρι που είχα την άτυχη ιδέα να φανερώσω σ΄όλους γύρω μου ότι είμαι μπλοκερ.
Όλοι, φίλοι, γονείς, συμμαθητές και καθηγητές διάβαζαν το βλόγκ μου, όχι μόνο διάβαζαν αλλά είχαν άποψη: ναι, μπράβο, τι;, πως;, γιατί;,
- όχι δεν είναι έτσι…(ο λυκειάρχης),
- ρεζίλι μας κάνεις (η μαμά),
- μην τολμήσεις να γράψεις για μας…(ο λάβερμπόυς μου)…
Κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα…
Άρχισα να αυτολογοκρίνομαι, ο ενθουσιασμός μου έπεσε και οι αναρτήσεις άρχισαν ν’ αραιώνουν.

Ήρθε κι ο Δεκέμβρης του ‘08, κατάληψη στο σχολείο, μ’ έπιασε και μια επαναστατική έξαψη, η επαρχιακή πόλη δεν με χωράει κι ένα πρωί ξεκινάω για την κατάληψη και το μεσημέρι βρίσκομαι στο σπίτι της θειας Θάλειας στα Εξάρχεια!
Τηλέφωνο σπίτι: ‘γεια μαμά, το αγωνιστικό καθήκον με καλεί στο επίκεντρο των γεγονότων στην Αθήνα!!’
Έτοιμη για εγκεφαλικό η μαμά, παίρνει το τηλέφωνο η θεια και την ψήνει ‘θα την προσέχω…’ κλπ…
Για 10 μέρες φχαριστήθηκα κυνηγητό, πετροπόλεμο και καπνογόνο, ήρθαν Χριστούγεννα κι επέστρεψα στο χόουμτάουν

Είχε και παράπλευρες (ερωτικές) απώλειες αυτή μου η κίνηση
Ο λαβερμπόης μου μ’ εγκατέλειψε, ‘…που πας μωρή κι εσύ και τον παρατάς για να παίζεις κρυφτούλι με τους μπάτσους στην Αθήνα…’ μ’ είχε προειδοποιήσει  η κολλητή μου…
Κι επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αρχίσω πάλι να κλαίγομαι στο μπλόγκ (που το ήξεραν όλοι οι γνωστοί – δεν λέει..) ούτε είχα και τέτοια διάθεση, δεν ήταν και σοβαρή σχέση..
Το κυριότερο ήταν που δεν μπορούσα να γράφω ανώνυμα.
Έτσι το ‘φαγε το ντηλήτ του κι αυτό το βλόγκ!!!

Είχα σκοπό ν΄ αρχίσω αμέσως άλλο αλλά αυτό το ‘αμέσως’ διήρκεσε μέχρι τον Δεκέμβρη του ’10 που άρχισα να γράφω εδώ.

Στην αρχή είχα σκοπό να γράψω κάτω από τον τίτλο του βλόγκ, σαν υπότιτλο, «ένα βλόγκ με ημερομηνία λήξης»
Αλλά λέω ‘άσε μη το γρουσουζεύεις…’

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Εξομολογήσεις μιας bloger


     Εξομολόγηση 1η :

Αυτό το βλόγκ δεν το άνοιξα εγώ, το ΄κληρονόμησα’ από τον φίλο μου τον Ζάχο που το άρχισε μ’ άγριες διαθέσεις αλλά βαρέθηκε, έγραψε 1 ποστ, έγραψα κι εγώ 2-3, ‘δεν γράφω άλλο’ λέει ο Ζάχος, ‘ να το πάρω εγώ;’ – ‘πάρτο…’
Και το πήρα, αλλάζω όνομα και pass και νάμαι!

Εξομολόγηση 2η :

Αυτό είναι το 4ο μπλογκ μου, από το 2006, τ’ άλλα 3 τα έχω κάνει ντηλήτ, τα κατάπιε η μαύρη τρύπα …

Σύντομη (;) ιστορική ανασκόπηση:

 Το πρώτο βλογ το άνοιξα από έρωτα   μάλλον από ερωτική απογοήτευση!!
Καλοκαίρι του 2006: εγώ 15 χρόνων αγοροκόριτσο, με ολίγον από death metal, παρθένα ακόμα, κυκλοφορούσα καλοκαιριάτικα με άρβυλα και διοχέτευα την λίμπιντο μου ανταλλάσσοντας αγκωνιές και σπρωξιές κάτω από μια μπασκέτα (κυρίως μ’ αγόρια…)
Τότε εμφανίζεται ο Κ. ένα 17χρονο clean cut αγόρι και με βαράει ο έρωτας κατακέφαλα και το ίδιο νόμιζα πως έπαθε κι αυτός με μένα!
Δυστυχώς…
Ο Κ. τα έφτιαξε με την ‘Μενεγάκη’ του σχολείου, μια Barbie!
(ποτέ δεν συμπάθησα καμία από τις δυο, αλλά από τότε τις μισώ!)
Μεγάλη μπούφλα!

Τότε ανακαλύπτω κάτι που το λέγανε blog κι άρχισα ν’ αναρτώ την απογοήτευση μου.
Είχα μάλιστα ανακαλύψει άλλες δυο χαροκαμένες από έρωτα μπλοκερούδες και θρηνούσαμε μαζί διαδικτυακώς…
Αυτό κράτησε περίπου 1.5 μήνα.
Μετά οι άλλες δυο ερωτεύτηκαν!
Η μια έγραφε ποιήματα στον έρωτα, η άλλη, πιο τολμηρή, υμνούσε το ανδρικό κορμί (καλοπέρναγε φαίνεται) κι οι δυο μαζί με συμβούλευαν να ξεκολλήσω από την άρρωστη κατάσταση και να προχωρήσω…
Μου την κατάσπασαν και χτυπάω ένα ντηλήτ στο μπλόγκ.
Παραδόξως (;) έπαθε ντηλήτ και η πολλή μαυρίλα μου…

Το επόμενο καλοκαίρι ανοίγω άλλο μπλόγκ, εξειδικευμένο:
Λογοτεχνικοïστορικό!
Άρχισα εκεί να ξεδιπλώνω τις ανάλογες αναζητήσεις μου, προσπάθησα μάλιστα να μάθω και το πολυτονικό (προχωρημένη κατάσταση, φανατίλα) αλλά γρήγορα εἶχα παραιτηθε π κάθε προσπάθεια, κράτησα μόνο το ἢ το διαζευκτικό.

Όμως, την ίδια εποχή, εδέησε να με ελεήσει κι εμένα ο θεός του έρωτα, μ΄ ανταπόκριση αυτή τη φορά! Στο πρόσωπο του Σ.
Ξεχάστηκε κι η ‘εξειδίκευση’, το γύρισα, πάλι, στο ερωτικό μ΄ άλλη φυσικά διάθεση…
Δυστυχώς ευτυχώς ο εν λόγω θεούλης με παραελέησε κι εκτός από τον Σ. μου προέκυψε κι ο Μ. !! (είναι να μην αρχίσω εγώ …)
Έγινε λίγο μπάχαλο η κατάσταση, εντωμεταξύ εγώ κατέγραφα στο βλογ μου, μ’ υπονοούμενα…
Τελικά κατάφερα να τους πληγώσω και τους δυο, από θαύμα γλίτωσα το ξύλο από τον Σ., κατάφερα να ζητήσω συγνώμη από τον Μ, ο Σ. δεν ήθελε ούτε να με δει (τον πέτυχα τώρα μια δυο φορές στην πανεπιστημιούπολη κι έκανε πως δεν με είδε)

Έτσι σε μια στιγμή ‘άει σιχτίρ κι εσύ’ έφαγε ένα ξεγυρισμένο ντηλήτ κι αυτό το βλόγκ…

                                                   Συνεχίζεται … (ίσως)

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Το κεφάλι, ο τοίχος και το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.


‘… Kλάψ, κλάψ…’ έκανε και πήρε φόρα  ορμώντας με το κεφάλι στον τοίχο.
O χοντρός πέτρινος τοίχος όμως φάνηκε ανίσχυρος και υποχώρησε
(τόσο ξεροκέφαλη ήταν)
Προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο
(από τον 3ο όροφο)
Εκεί διαπίστωσε ότι το πεζοδρόμιο την σκούνταγε ενοχλημένο:
‘… σας παρακαλώ δεσποινίς μου, πέσατε ολόκληρη επάνω μου…’ 
Ανασηκώθηκε και σήκωσε τα μάτια ψηλά.
Aπο την τρύπα του 3ου ορόφου TO ΠPOBΛHMA είχε βγάλει το κεφάλι και της χαμογελούσε ειρωνικά.
Δεν είχε καταφέρει  ν' απαλλαγεί απ' αυτό ..
Hταν γεγονός.
Ο ύπνος δεν ήταν λύση. !!
TO ΠPOBΛHMA την ακολουθούσε ακόμα κι εκεί…

Ξύπνησε σχετικά ήρεμη…

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Σάββατο βράδυ, διαπιστώσεις …



Έχω ένα ‘ελάττωμα’  δεν αργώ στα ραντεβού μου, ποτέ…

Διαπίστωση  1η : όσοι είναι συνεπείς στα ραντεβού τους. δεν ξέρω πως, αλλά τα καταφέρνουν να σχετίζονται πάντα με άτομα που είναι ασυνεπείς!

Σάββατο βράδυ, Ster, Αγ. Ελευθέριος, το πιο κοντινό στη γειτονιά μου μούλτιπλεξ.
Είχα κανονίσει με το μπόυφρεντ να δούμε ταινία τρόμου: ‘Άσε το κακό να μπει’.
7.40 ήμουν απ’ έξω,  η ταινία  άρχιζε στις  7.50.
Η ώρα πάει 7.50, πουθενά ο Προκόπης (ο προκομμένος που λέγαμε…)
Όχι, δεν θ΄ αρχίσω τα τηλέφωνα ‘που είσαι;’ κλπ… 
Όχι, δεν θα βγάλω εισιτήρια για να μη χάνουμε χρόνο, γιατί ποιος ξέρει ποτέ θάρθει και δεν μ’ αρέσει να μην βλέπω ταινίες από την αρχή.
Ναι, θ’ ανάψω τσιγάρο κινδυνεύοντας να ξεπεράσω το όριο των 5-6 τσιγάρων που έχω θέσει στον εαυτό μου.

Διαπίστωση 2η : έχω την εντύπωση ότι οι άνδρες έχουν αρχίσει να στήνουν τις γυναίκες παρ’ ότι υπάρχει μύθος για το αντίθετο!

Παράτησα 2 γυναίκες απ’ έξω και μια μέσα εμφανώς στημένες, η μια σίγουρα από γκόμενο, το κατάλαβα απ το πώς του μίλαγε στο τηλέφωνο, ανταλλάξαμε και βλέμμα αλληλοκατανόησης…
Στο μεταξύ κάτι ορδές από πιτσιρίκια του δημοτικού άρχισαν να βγαίνουν συνοδευόμενα από μαμάδες κυρίως, κάτι καρτούνς μάλλον είχαν δει…

Διαπίστωση 3η : οι μαμάδες δεν είχαν καλή όψη, μάλλον το το γονεϊλίκι είναι στα βαρέα  ανθυγιεινά! Το έχω διαπιστώσει και στην παιδική χαρά που είναι απέναντι από το σπίτι μου. Και μάλλον Σάββατο βράδυ άλλα θα προτιμούσαν να κάνουν από το να βλέπουν καρτούνς…

8.05 εμφανίζεται ο προκομμένος μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ΄ αυτιά
- Άργησα! – σιγά το κατόρθωμα !
- έβγαλες εισιτήρια; (έχει και θράσος!)
- άντε στην ουρά στο ταμείο και μη λες πολλά για θα φερθώ απρεπώς σε δημόσιο χώρο…

‘Η ταινία έχει αρχίσει, να μπούμε;’ φωνάζει ο Προκόπης από το ταμείο … ‘όχι!’ απαντάω εγώ 10 μέτρα πιο μακριά.
‘Ρόδα τσάντα και κοπάνα; - α πα πα…
‘Γονείς της συμφοράς;’ - Άντε πάμε… (γιατί  είχαμε αρχίσει να γινόμαστε ρεζίλι με τον εκ του μακρόθεν διαλόγους…)

Διαπίστωση 4η : όταν πας σινεμά με ασυνεπείς τύπους πρέπει να είσαι φλέξιμπλ… εσύ προετοιμάζεσαι για τρόμου αλλά τελικά βλέπεις κωμωδία…




Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Η Κατάρα της τσιγγάνας !!


Αιόλου, χθες πρωί, εγώ κι η Εύη, μας πιάσανε οι γνωστές τσιγκουνιές κι αποφασίσαμε ότι δεν αξίζει να πληρώσουμε κερατιάτικα 2 καφέδες και κάτσαμε σ’ ένα παγκάκι μπροστά στην εκκλησία.
Ως γνωστόν όμως όπου και να κάτσεις περνάνε διάφοροι που ζητάνε την ‘συνδρομή’ σου…

Πρώτα πέρασε μια τσιγγάνα, ‘ασήμωσε να σου πω την μοίρα…’ τα γνωστά…
Μπήκαμε σε πειρασμό αλλά αρνηθήκαμε, αυτή επέμενε, ζήτησε τσιγάρο, μόλις είχα στρίψει ένα και της το έδωσα, πήρε κι ένα κάμελ από την Εύη.
Έκρινε πως η Εύη  ήταν η πιο ευάλωτη (που νάξερε!) και της την έπεσε.
Έδεσε ένα κόμπο στο μαντίλι της και της είπε να το πιάσει από την μια άκρη.
Η Εύη αρνήθηκε, ‘μελαχρινός άντρας στο δρόμο σου’ είπε η τσιγγάνα.
‘ ο Κώστας ἢ ο Γιώργος;’ ρώτησε  η Εύη.
Της είχε χτυπήσει το ευαίσθητο σημείο: το γκομενιακό !!!  

‘Σε περιμένει σ’ ανηφόρα ...’ συνέχισε η τσιγγάνα,  Εύη δεν αντεξε, της δίνει ένα 2ευρο και πιάνει το μαντίλι. Της τσιγγάνας δεν άρεσε το 2ευρο:
‘Δώσε ένα χάρτινο’…
‘Χάρτινο;’ (από 5ευρο και πάνω εννοούσε!)
Ασήμωσε είπες, όχι χάρτωσε! έκανα πλάκα εγώ…

Η Εύη πείσμωσε, δεν έδινε παραπάνω αλλά ούτε κι η τσιγγάνα συνέχιζε την προφητεία.
 Η φίλη μου ανοίγει την τσάντα της και βγάζει ένα 10ευρο!
‘πάρε,’ της λέει ‘και δώσε πίσω το 2ευρο’
Παίρνει πίσω το 2ευρο αλλά δεν της δίνει το 10ευρο, το βάζει πίσω στην τσάντα! ‘ δεν έχει τίποτα’ της λέει, φύγε!

Η τσιγγάνα κλαψούρισε λίγο και μετά φάνηκε ν’ αγριεύει, απομακρύνθηκε λέγοντας διάφορα στην γλώσσα της.

‘Να δεις που μας καταράστηκε!!’ είπα.
‘Λένε πως οι κατάρες και το μάτιασμα των τσιγγάνων πιάνουν, ξέρουν κόλπα αυτοί!!
‘Μήπως την πατήσαμε;’

Πάνω που αναρωτιόμαστε πλησιάζει μια γρια πραγματικά αξιολύπητη.
Ζήταγε ελεημοσύνη  ευχόμενη ο θεός να μας δίνει όλα τα καλά του κόσμου, νάχουμε μια καλή τύχη κλπ κλπ…
Συγκινηθήκαμε, άσε που θέλαμε να ισοφαρίσουμε τα λόγια της τσιγγάνας με τις ευχές της γιαγιάς.
Με ευχαρίστηση της δώσαμε 2€, ακούσαμε κι άλλες ευχές κι αισθανθήκαμε καλύτερα.
‘Μήπως έπρεπε να την ρωτήσουμε αν ήξερε να ξεματιάζει’ αναρωτήθηκα…


Μετά ήρθε ένα τζάνκι, συνήθως δεν δίνουμε αλλά μας βρήκε σ’ ευαίσθητη κατάσταση.
Του δώσαμε κάτι ψιλά, ακούσαμε κι απ΄αυτόν ευχές και ευχαριστίες κι αισθανθήκαμε καλύτερα. Η κατάρα της τσιγγάνας φαινόταν ν’ απομακρύνεται…

Δυο κοριτσάκια απέναντι μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά κι έλεγαν τα κάλαντα των Φώτων.
‘Α, τα κάλαντα’ φώναξε η Εύη που της αρέσουν τα διάφορα εορταστικά,
τα κοριτσάκια τ’ άκουσαν και μας πλησίασαν.
- να τα πούμε;
- να τα πείτε..
Και τα είπανε και ολόκληρα και ωραία. Αμείφθηκαν για την ερμηνεία τους κι Εύη έβγαλε στεναγμό ανακούφισης
‘εντάξει…  πήραμε την ευχή από την γιαγιά και το τζάνκι ,  μας ευχήθηκαν και με τα κάλαντα, πρέπει να καλυφθήκαμε απ’ τις τυχόν κατάρες και μάτιασμα της τσιγγάνας…’
‘μήπως να μπούμε στην εκκλησία να ανάψουμε κι ένα κερί για σιγουριά;’ είπα!
‘μη το χέσουμε και τελείως…’ μου έριξε βλέμμα απαξίωσης η Εύη.

Είχαμε δώσει ήδη αρκετά, μάλλον ο Κύριος δεν χρειάζεται την συνδρομή μας αφού ήδη είχαμε ελεήσει διάφορους αναξιοπαθούντες…

Η Εύη τώρα είχε άλλου είδους απορίες:
- ‘μελαχρινός σ’ ανηφόρα δεν είπε  τσιγγάνα;… Ο Γιώργος που μένει Άνω Ιλίσια, ανηφόρα δεν είναι;’
- ‘κι ο Κώστας στου Στρέφη, ανηφόρα κι εκεί…!!  

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Πρωτοχρονιά με γονείς και σόι



Με τέτοια ανάποδη οικογένεια που έχω τι περιμένεις…
Συνηθίζεται τις γιορτές οι φοιτητές από επαρχία να γυρίζουν στο πατρικό  τους.
Με μένα δεν συνέβη έτσι!
Πέρασα βέβαια ένα διήμερο τα Χριστούγεννα στο χοουμ ταουν αλλά για την Πρωτοχρονιά οι γονείς μου αποφάσισαν να μου κουβαληθούνε στην Αθήνα!!
το βράδυ της πρωτοχρονιάς ήμαστε  καλεσμένοι στην θεια Θάλεια.

Έτσι έκαναν κατάληψη στο μικρό μου δυαρακι αλλά και στο κρεβάτι μου, εγώ την έβγαλα στον καναπέ !!!

Νωρίς το βράδυ της παραμονής ο μπαμπάς μας τριγύριζε στα Εξάρχεια
 (για να θυμηθεί τα νιάτα του αλλά που είχε 20 τόσα χρόνια να περάσει…)
Το μοτίβο πήγαινε ως εξής: ‘εδώ ήταν αυτό… εδώ ήταν εκείνο…’ σχεδόν τίποτα δεν ήταν όπως το θυμόταν…
Τελικά βρήκε ένα μπαρ ‘από τότε…’ και μας κέρασε σφηνακια στα γρήγορα!

έξω πετυχαίνει κι ένα γνωστό από τα παλιά κι αρχίσανε τα:
τι γίνεσαι/ που χάθηκες/ θυμάσαι ρε/ πως είσαι έτσι/ γιατί εσύ είσαι καλύτερος/  κόρη σου, η γυναίκα σου;/ κι άλλα τέτοια…
Επέμενε κι ο τύπος (Παύλος) και μας έχωσε σ’ ένα μπαράκι, άντε άλλους δυο γύρους σφηνακια…
ευτυχώς πήρε τηλέφωνο η θεια Θάλεια ότι αργούμε, ήταν 11.30, και ξεκολλήσαμε απ’ εκεί…

Στο δρόμο για την θεία (άλλη Εξαρχειώτισα αυτή, από 25ετιας…) οι γονείς άρχισαν να τσακώνονται !
περάσαμε έξω από το σπίτι μιας γκόμενας του μπαμπά, που την είχε αμέσως πριν γνωρίσει την μαμά, και που η μαμά υποπτευόταν πως στην αρχή της σχέσης τους το έπαιζε δίπορτο, 
ο μπαμπάς έκανε τον αθώο κι ανέβηκαν οι τόνοι…
διαμαρτυρήθηκα πως με κάνουνε ρεζίλι…

Τώρα το κάνανε σοβαρά ή αστεία δεν κατάλαβα… αλλά αυτά παθαίνεις όταν πας μπαρότσαρκα με τους γονείς σου (τι άλλο θα μου συμβεί…!!!)

Φτάνοντας στην θεία μας περίμενε ένα ολόκληρο ψητό γουρουνάκι! μικρό μεν αλλά ολόκληρο το καημένο…, με το κεφαλάκι του, τ΄αυτακια του όλα… ούτε που το άγγιξα, με πιάσανε οι ζωοφιλίες μου…

Καμία ώρα μετά τα μεσάνυχτα πήρα την 17χρονη ξαδελφούλα, την Άρτεμη, και βγήκαμε έξω, συναντηθήκαμε με τα μπόυφρεντς μας ήρθε κι η Λένα και περάσαμε το υπόλοιπο βράδυ σαν κανονικοί άνθρωποι