Μπρρρρρ…

Μου το είχαν πει.

Με είχαν προειδοποιήσει: ‘μη πιάσεις ρετιρέ σε παλιά πολυκατοικία, το χειμώνα θα κρυώνεις και το καλοκαίρι θα ψήνεσαι…

Εγώ εκεί… πείσμα: ‘θέλω να βλέπω ουρανό’

Φάε τώρα κρύο κοιτώντας τον γκρίζο ουρανό

Είμαι και κρυουλιάρα….

Όπως κάτι τέτοια κυριακάτικα πρωινά που ξυπνάω νωρίς  και μέχρι ν’ ανάψουν καλοριφέρ δεν τολμώ να ξεμυτίσω από το κρεβάτι.

Κι αν τύχει και δεν ξυπνάω μόνη στο κρεβάτι αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με το λαβερμπόϋ

- πήγαινε να φέρεις την σόμπα

- εσύ να πας/ - όχι εσύ …

Και η πιο ‘επικίνδυνη’ αποστολή: ποιος θα φτιάξει καφέ στην ‘Σιβηρία’ της κουζίνας;

- πάλι εγώ;/ -τι πάλι; Δεν θυμάσαι καλά!

- κι γατούλα; Να την βάλουμε στην κρεβατοκάμαρα; Που μόλις κατάλαβε πως ξυπνήσαμε άρχισε να κλαψουρίζει απ’ έξω

- ε, όχι και την γάτα!! (κάθετος ο λαβερμπόης μετά το γνωστό συμβάν)

Τέλος πάντων συμβιβάζεται με την ιδέα της γάτας στα πόδια μας στο κρεβάτι με αντάλλαγμα να φτιάξω εγώ καφέ (θυσιάστηκα για την γάτα μου)

Η έτσι κι αλλιώς παγωμένη κουζίνα ήταν ακόμα πιο κρύα γιατί ξέχασα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή!

Ανοίγω την πόρτα του φούρνου και τον βάζω στο μάξιμουμ μήπως κάτι γίνει…

Ρίχνω ιδέα: -  ‘να ψήσουμε κι ένα γρήγορο κέικ; Κάτι θα ζεστάνει…’

 - κι εκείνο το κοτόπουλο στο φούρνο που λέγαμε;

- μήπως να βάλουμε μπρος κι ένα ψωμί; Είδα μια εύκολη συνταγή..

- ωπα, μήπως το παρακάνουμε…;

Όχι δεν μετανιώνω που έπιασα αυτό το σπίτι,

   Κάθε άλλο, το έχω αγαπήσει πολύ

Καλύτερα το κρύο και να βλέπω ουρανό παρά λίγο παραπάνω ζέστη και ν’ ατενίζω την μπουγάδα της απέναντι 

Cine week

Κινηματογραφικός απολογισμός εβδομάδας: τρεις ταινίες σε 5 μέρες

Καμιά δεν ήταν για πέταμα αλλά…

True Grit

Εδώ πάτησα πόδι, ‘θέλω να δω την καινούργια ταινία των Κοέν’, και έσουρα μαζί άλλους τρεις που δεν είχαν όρεξη να δουν ταινία αλλά για τσίπουρα.

Πέρυσι είδα πρώτη φορά ταινία τους και κόλλησα, έκατσα κι είδα τις περισσότερες από τις ταινίες των Κοέν.

Οι τύποι, στα καλύτερα τους, κάνουν αριστουργήματα και στα χειρότερα τους είναι αρκετά καλοί, ποτέ αδιάφοροι…

Αυτό το φιλμ δεν ήταν από τα καλά τους…

Ακόμα ψάχνω να βρω γιατί μ’αρέσει ο Τζεφ Μπριτζες, σαν άνδρας δεν… αλλά από τότε που είδα τον Λέμπόφκι τον θεωρώ εγγύηση για το φιλμ.

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πολύ πεισματάρα, ναι μεν θα κάνεις αυτό που θες, αλλά κινδυνεύεις να μείνεις γεροντοκόρη και μ΄ένα χέρι λιγότερο.

Black Swan

Αν θες πολύ να δεις μια ταινία, μην περιμένεις να βρεις παρέα γιατί μπορεί και να μην την δεις τελικά, απλώς πας μόνη σου!

Ο τύπος,Darren Aronofsky,είναι άρρωστος, πολύ άρρωστος… αλλά καλός, πολύ καλός!

Ενδείκνυται για ψυχοντάουν περιόδους της ζωής σου, βγαίνεις από την αίθουσα προβολής, πας στις τουαλέτες, κόβεις τις φλέβες σου και το φχαριστιεσαι!!!

Ταυτίσθηκα με την Ν. Πόρτμαν, τρομερό σπασικλάκι (σαν και μένα) για τον Βίνσεντ δε το συζητω, άνδρας με Α κεφαλαίο, κι άλλη εγγύηση για μια ταινία, υπέροχος…

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πολύ πεισματάρα κινδυνεύεις να βγάλεις φτερά στην πλάτη, να έχεις λεσβιακές και άλλες φαντασιώσεις και την στιγμή του θριάμβου σου να καταλήξεις με μια τρύπα ναααά στο στομάχι!!!

No Strings Attached

Εδώ συμφωνείς και πας με τις φίλες σου, δεν συναντάς σοβαρές αντιρρήσεις, το θέμα είναι γαργαλιστικό…

Δεύτερη ταινία με την φατσούλα της Πόρτμαν

Κι αν ακριβώς την προηγούμενη έχεις δει τον Κύκνο κάπως δυσκολεύεσαι να προσαρμοστείς…

Αν πας γυναικοπαρέα περνάς ευχάριστα, όχι γιατί ‘λέει’ το μούβι αλλά έχεις την ευκαιρία να σχολιάζεις και να θάβεις τα διάφορα του γίνονται στην οθόνη…

Περισσότερο διασκεδάσαμε μεταξύ μας παρά με την ταινία, ευτυχώς δεν είχε κόσμο αν και 2 φορές μας φώναξαν ‘Σςςςς!!!’

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πεισματάρα και απόλυτη σε ερωτοσεξουαλικά θέματα κινδυνεύεις στο τέλος να γίνεις ρεζίλι κάνοντας τ’ ακριβώς αντίθετα και να κρύβεσαι πίσω από θάμνους παρακολουθώντας με ποιά τραβιέται το αντικείμενο του πόθου σου!!

Αχ ποδαράκια μου ...

Πολύ περπάτημα χθες

Πορεία, συγκέντρωση, κυνηγητό

Από το ύψος Κολιάτσου με τα πόδια για το κέντρο, 10.30.

Στην Πατησίων αρκετά κλειστά καταστήματα λόγω απεργίας, άλλα λόγω χρεοκοπίας, κάμποσα όμως ανοιχτά, μερικοί ψώνιζαν σα να μην έτρεχε τίποτα…

Στο πεδίο του Άρεως η Γεσεε, ψόφιοι

Μέχρι Μουσείο & Πολυτεχνείο ζωντάνευε το πλήθος, πιο ενθουσιώδες και πολύχρωμο.

Στην Ομόνοια το πυκνό πλήθος του ΠΑΜΕ, που όμως έφτασαν μέχρι Σύνταγμα και την κάνανε κατά Ακρόπολη μεριά.

Τα μπλοκ των εκπαιδευτών πολύ δυναμικά, τοχω παρατηρήσει κι άλλες φορές, όπως πάντα και τα γνωστά παιδιά με τα ‘μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα’

Στο Σύνταγμα άρχισαν οι αψιμαχίες, έπεσαν τα πρώτα κλάματα…

Μετά τα φταρνίσματα, μετά πάλι κλάμα… ανάλογα τι μας ρίχνανε…

Κυνηγητό γύρω από την πλατεία, ο κόσμος δεν έφευγε, διαλυόταν και ξανά συγκεντρωνόταν

Έξω από το Υπ. Οικονομικών μια ομάδα Δίας πήγε να περάσει ανάμεσα από διαδηλωτές, φάγανε κάτι προστατευτικές μπάρες και φύγανε κακήν κακώς…

 Βρήκα και μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης (έτσι μου είπαν) θέλησα να την κρατήσω σουβενίρ αλλά μετά την πέταξα.

Την άλλη φορά με κανονικές μάσκες, δεν πάει άλλο…

Βρεθήκαμε σε πηγαδάκι με παλαίμαχο των διαδηλώσεων,  από το ’60, αυτός κρατούσε 2 λεμόνια, οικολογική αντιμετώπιση των χημικών, τα δάγκωνε κι πασαλειβόταν…

‘δεν πιάνουν αυτά παππού’ του είπε κάποιος με πλήρη ‘εξάρτηση’… ‘αυτά είναι για τα χημικά του ’70…’

Εμείς αντέξαμε να μείνουμε στο Σύνταγμα μέχρι τις 6 τ’ απόγευμα

Μετά μας έκοψε  πείνα, κρύο και κούραση…

Τελικά είχε αρκετό κόσμο αλλά όχι παρά πολύ όπως θα έπρεπε

Η πλατεία Ταχρίρ είναι ακόμα μακριά…

Κινητοποίηση…

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: Τόνια,

Το ανοίγω κι αρχίζω να μιλάω χωρίς τα τυπικά

- Ναι, ναι… θα είμαστε όλοι εκεί στον αγώνα αύριο!

Η Τόνια βάζει τα γέλια, η Τόνια είναι μέλος του Σεκ- Ανταρσυα…

Κάπου είχα βάλει υπογραφή πριν κανα χρόνο κι από τότε μ’ έχει ‘αναλάβει’ και με ειδοποιεί για κάθε κινητοποίηση και εκδήλωση

Μετά τα γέλια η Τόνια θυμάται το αγωνιστικό της καθήκον και βάζει το αυτόματο: ‘πρέπει/ δείξουμε /λαός/ ξεπούλημα /πεινάει…’

Την κόβω: - Όπα, ξεκόλλα, που νομίζεις πως ζω εγώ; Τα ξέρω, τι άλλα;

Η Τόνια ‘συνέρχεται’ και την επόμενη ώρα ακούω για το κέρατο διαρκείας που της έριχνε ο Γιώργος επί ένα χρόνο…

Αγριεμένη την άκουσα…

Καμιά βιτρίνα θα πληρώσει το κέρατο! Μάλλον όχι, οι του ΣΕΚ δεν κάνουν τέτοια… (νομίζω…) ίσως όμως κανένας μπάτσος αν τον πετύχει ακάλυπτο…

Δεν κωλώνει η Τόνια, την έχω δει…

Εγώ και άλλοι 3-4 θα μαζευτούμε και θα βολτάρουμε  σε όλα τα μπλοκ,

Δεν μπορώ να στέκομαι σ’ ένα μέρος  ἢ ν’ ακολουθώ το ίδιο μπλοκ

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: Θάνος, ωχ να και η Πσκ

Κάνω το ίδιο:

- Ναι, ναι… θα είμαστε όλοι εκεί στον αγώνα αύριο!

Ο Θάνος δεν γελάει, σοβαρός, βάζει αμέσως το αυτόματο: ‘προσυγκεντρωση /πρέπει/ δείξουμε…κλπ’

- εντάξει Θάνο, θα επισκεφτούμε κι εσάς, αλλά πες μου πάλι το ΠΑΜΕ θα πηγαίνει μπροστά και μόλις φτάσει στη βουλή θα την κάνει μ’ ελαφρά πηδηματάκια για να μη ανακατευτεί με τους υπόλοιπους;

Ο Θάνος βάζει πάλι το αυτόματο: ‘προστατεύσουμε/ προβοκάτσια…’

Καλά, καλά, άντε γειά… δεν βγάζεις άκρη…

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: από το πατρικό.

Η φωνή του παππού !

- θα πας ε;, θα πας στην πορεία !

- βέβαια θα πάω…

- θα ερχόμουνα κι εγώ αλλά δεν μ’ αφήνουν, φώναξε και για μένα!

Στο βάθος η φωνή της μαμάς να μουρμουράει…

- κι εκεί θαχουν συγκεντρώσεις

- ψόφια πράγματα, εγώ θέλω Αθήνα!

Η ίδια ιστορία, ο παππούς 87 ετών, παλαιός (και νυν) κομμουνιστής θέλει δράση, πέρυσι τον προλάβανε στο ΚΤΕΛ πριν φύγει για Αθήνα…

 Έχω διάθεση για πείραγμα:

- μην ανησυχείς, κι εδώ οι ‘δικοι’ σας ψόφιοι είναι στις πορείες, σαν να δίνουν εξετάσεις καλής συμπεριφοράς

- ξέρει το κόμμα, ξέρει…

Δεν επιμένω…

Ιδρώνοντας…

   Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.

Άρχισα να γυμνάζομαι κάτι που εδώ και ενάμισι χρόνο το είχα παραμελήσει.

Χθες μου χτύπησε το καμπανάκι!

Όχι, δεν είναι που οι προνοητικές γυναίκες πρέπει από τώρα να φροντίζουν για το πώς θα φαίνεται η θεϊκή κορμάρα τους όταν αποκαλυφθεί στην παραλία…

Είναι που κάνανε συντήρηση στο ασανσέρ την ώρα που γύριζα φορτωμένη και ανέβηκα στον 5^ο με τα πόδια…

Κάτι έγινε… το ‘μηχάνημα’ κώλωσε, εκεί κάπου στον τέταρτο άρχισε να βγάζει ατμούς…

Ντροπή!

Να το πάθω εγώ αυτό!

Εγώ που ήμουν πλεϋμεηκερ στις δυο τελευταίες χρονιές στο λύκειο…

Έχω την τύχη να μένω απέναντι από πλατεία που υπάρχουν 2 γήπεδα μπάσκετ συνεχόμενα και κάθε πρωί κάποιοι κάνουν την γυμναστική τους.

‘πρέπει να κατέβω κι εγώ’ έλεγα κι όλο το ανέβαλα…

Βάλε και που έχω βαλθεί να γίνω καλή μαγείρισσα…

Βάλε και κάτι ποτάκια απ’ εδώ κι απ’ εκεί

Βάλε και μια φοβερή σοκολατόπιτα που έφτιαξα αυτή την βδομάδα…

(όχι, δεν την έφαγα μόνη μου…)

Βάλε και που με την εξεταστική έχω φυτρώσει στην καρέκλα και στον καναπέ.

Βάλε και που τα 4-5 τσιγάρα που κάπνιζα έχουν γίνει 10 (και … )

Άσε, μη βάλω άλλα, θα αγχωθώ…

Έτσι σήμερα 7 το πρωί ήμουν στο γήπεδο κι έκανα προθέρμανση και μετά 30  γύρους στο ρελαντί.

Ο καιρός μουντός, ψυχρός, τέλειος για τέτοια…

Ζορίστηκα αλλά είχα πεισμώσει.

Άσε που γνωρίζεις κόσμο…

Ήρθαν και 2 νεαροί μαζί με τα σκυλιά τους που τους βλέπω τακτικά από το μπαλκόνι μου…

Ο ένας πολύ συμπαθής, θα μάθω περισσότερα και θα τον συστήσω στην φίλη μου την Λένα (να μην ξεχνάμε και τις ελεύθερες φίλες μας- στο πάρτυ δε της έκατσε τίποτα- αν και φοβάται τα σκυλιά, αμάν πια κι αυτή… όλο δυσκολίες, πολύ το ψειρίζει…)

Ήρθε και η Άριαν, μαθήτρια της 3^ης λυκείου, - ‘σε είδα και πήρα θάρρος να έρθω..’ μου είπε, ντρεπόταν να κατέβει μόνη της…

Ήταν κι ένα ζευγάρι Ινδοί, μεσήλικες, αυτός με φαρδύ παντελόνι και πουκαμίσα κι αυτή με αυτά τα πολύχρωμα που τυλίγονται, κάπως τα λένε…

Αυτοί δεν τρέχανε, κάνανε τους γύρους με γρήγορο βηματισμό…

Γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο κι αισθάνθηκα πολύ καλύτερα…

Η άλλη μου «μαμά»!

Εδώ και καιρό έχω διαπιστώσει πως απέκτησα κι άλλη ‘μαμά’

Την κυρία Κατερίνα.

Η κυρία Κατερίνα, 75 ετών, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας (από το 1972 παρακαλώ!) με χιούμορ και αεικίνητη παρά την ηλικία της.

Μένει ισόγειο δίπλα στο ασανσέρ και κόβει κίνηση:

Μπαίνω με την σακούλα του Βερόπουλου, βγαίνει αυτή: - τι πήρες;

Βγαίνω για βράδυ, βγαίνει κι αυτή: - που πας, εξεταστική δεν έχεις;

Άσε τα ‘…χλωμή σε βλέπω, τρως καλά;’… ‘…πολύ καπνίζεις…’ …’ντύθηκες; Κάνει κρύο…’

Και που καταλαβαίνει ποιος βγαίνει από το ασανσέρ; Μου το είπε:

‘το ακούω κι από τον χρόνο που κάνει ν’ ανεβοκατέβει ξέρω από ποιον όροφο έρχεται και σε ποιον πάει!!!’

Τέτοια πράγματα…

Την πρώτη φορά που με πέτυχε στην λαϊκή αγορά με πήρε από το χέρι και με σύστησε στους ‘καλύτερους’ πωλητές: ‘να την προσέχετε κλπ…’

Το ίδιο έκανε και στο σούπερμαρκετ

Αποκορύφωμα:

Πρώτες μέρες γνωριμίας με τον λαβερμπόυ, τον Προκόπη:

Χτυπάει κουδούνι κάτω εισόδου, - ποιος; / - Προκόπης  / – ανέβα… 

Περιμένω… πουθενά ο Προκόπης… τι έγινε; χάλασε το ασανσέρ; ανεβαίνει 5^ο από σκάλες; Τίποτα…

Τηλέφωνο: - πούσαι ρε Προκόπη, το μετάνιωσες κι έφυγες;

- όχι, εδώ… με την κυρία…

Κατάλαβα, τρέχω ισόγειο… η κ. Κατερίνα έχει στριμώξει τον Προκόπη και του κάνει ανάκριση!

Αργότερα δικαιολογήθηκε:΄Να μην ξέρω με ποιον βγαίνει το κορίτσι μου’!!!

- κορίτσι ΜΟΥ;

Το πήρα απόφαση, μ’ έχει υιοθετήσει!

Τα δικά της παιδιά σπάνια εμφανίζονται (2+3 εγγόνια) γιατί  όπως λέει: ‘…δεν καταδέχονται τα Κάτω Πατήσια, μένουν σε πιο ‘αξιοπρεπή’ προάστια, μη χέσω…’

 Υποψία:

Νομίζω πως έχει απ’ ευθείας επικοινωνία με την μάνα μου, τα έλεγαν με τις ώρες όταν είχε έρθει, μάλλον ανταλλάξανε τηλέφωνα και της δίνει αναφορά…

The day after the V day

The day after the V day

ἢ, η επόμενη μέρα μετά το πάρτυ για σίνγκλς που οργάνωσα.

Περιορίζομαι σε λίγες σύντομες παρατηρήσεις:

Γενικά είχε επιτυχία σαν ατμόσφαιρα…

Άπαντες οι προσκεκλημένοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.

Εκτός από την Εύη που πρόλαβε και ζευγάρωσε κι επειδή είναι στο χάνυ μούν με τον οδηγό λεωφορείου δεν εμφανίστηκε αν και την υπολόγιζα στους σίνγκλς, την τελευταία στιγμή μια άλλη συμπλήρωσε το κενό.

Οι τέσσερις ‘ζευγαρωμένοι’ ήμασταν επί της υποδοχής, των συστάσεων και της εξυπηρέτησης… μαζί με την μαμά του Ζαχου, εκπληκτική γυναίκα!

Νικολάκης και Νάντια είναι πολύ ρεσπέκτ ντι τζέυς

Ο Προκόπης μπάρτεντερ, άριστος

Εγώ κι η μαμά Ζαχου ήμασταν γενικώς…

Καλές οι ροκιες, τα ντάνς, τα ηλέκτρο, τα χιπ και τα χάουζ αλλά αν δεν ακουστεί και καμιά πενιά το κέφι δεν κορυφώνεται

Ένας ήρθε με κοστούμι και γραβάτα (τα έβγαλε γρήγορα)

Τέσσερις ήρθαν με ψηλοτάκουνα (κι αυτές τα βγάλαν)

Οι άνδρες όταν μεθύσουν γίνονται γελοίοι

Οι γυναίκες ακόμα χειρότερα…

Τ’ αγόρια είναι πιο ντροπαλά από τα κορίτσια; ἢ μου φάνηκε;

Επί του αποτελέσματος:

Σίγουρα 2 ‘κολλήσανε’, μάλλον ήταν κεραυνοβόλο, προς το τέλος απομονώθηκαν στο πίσω μπαλκόνι κι όταν μπήκαν μέσα ήταν πολύ αναψοκοκκινισμένοι, φύγανε αγκαλιασμένοι…

2 από τους ήδη ζευγαρωμένους (οι ντι τζέυς) τσακωθήκανε, αυτός νόμιζε ότι αυτηνής ‘έπαιζε’ το μάτι… μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, φύγανε μουτρωμένοι…

Μια μέθυσε άσχημα και άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά μου, ακόμα θρηνεί τον προ εξαμήνου χωρισμό της… την πάσαρα με τρόπο σ’ έναν σινγκλ να την παρηγορήσει… αλλά αυτός δεν την άντεξε κι έτσι ανέλαβε η μαμά του Ζαχου…

Υπέπεσαν στην αντίληψη μου αρκετές ανταλλαγές τηλεφώνων.

Δυο αγόρια και δυο κορίτσια συνέχισαν για πατσά στην αγορά!

Δυο αγόρια στο τέλος κοιμήθηκαν στους καναπέδες

Μια κοιμήθηκε με τον Ζάχο.

Σήμερα κατά τις 12 πήγα να βοηθήσω την μαμά Ζαχου να συμμαζέψει, είχε φέρει και μια Βουλγάρα.

Οι δυο κοιμόντουσαν ακόμα στους καναπέδες, αυτοί την πάτησαν γιατί τους αγγαρέψαμε στο συμμάζεμα… ο ένας είχε 2 τηλέφωνα κοριτσιών στην τσέπη του… ο άλλος ψάχτηκε αλλά δεν βρήκε κανένα…

Ο Ζάχος πολύ γάιδαρος, δεν βοήθησε, έκανε πως είχε δουλειά και την κοπάνησε… άφησε και την κοπέλα στο κρεβάτι του… δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ τους αλλά την βρήκαμε να κοιμάται ντυμένη, την ξύπνησε το κινητό – 7 αναπάντητες- την ψάχνανε οι γονείς της…  

Ψάξαμε καλά το σπίτι μήπως είχε ξεμείνει κανείς άλλος.

Δεν βρήκαμε κανένα… 

Μεγάλη η χάρη σου αλλά…

Μεγάλη η χάρη σου Άγιε Βαλεντίνο αλλά…

Κάνε μας την χάρη..

Μη μας πρήζεις και πολύ

Υπάρχουν κι ευαίσθητοι που πληγώνονται

Εξηγούμαι:

Δεν είναι που ο άγιος είναι ‘ξένος’- σκασίλα μας

Δεν είναι που κάποιοι τον θεωρούν ‘ξενέρωτο’ – ξανασκασίλα μας

Δεν είναι που μερικοί θα τα ‘κονομήσουν – ξαναξανασκασίλα μας…

Είναι που όλοι μπαίνουν σ’ ένα λούκι ν’ αποδείξουν κάτι…

Και τι γίνεται μ’ όλους αυτούς τους μοναχικούς τα καψούρια χωρίς ανταπόκριση, μ’ όλους τους σίνγκλς τέλος πάντων;

Αυτές τις μέρες μοιάζουν παραπονεμένοι, σαν να είναι τιμωρημένοι στην γωνία και δεν τους παίζει κανείς…

Κι κάνουν ότι δεν τους νοιάζει

Κάτι τους τρώει στο βάθος …

Γι αυτό φέτος πήρα πρωτοβουλία

Οργάνωσα πάρτυ για σίνγκλς!!!

Το σχεδίαζα από μέρες κι απόψε θα είναι Η μέρα! 

(the V day!)

16 επιλεγμένα αγόρια- κορίτσια (8+8) γνωστοί και φίλοι φίλων που είναι μπακούρια (και μπακουρίνες – αδοκιμος ορος αλλά …)

(+ τεσερεις που είναι ζευγάρια)

 ‘Εκλεισα’ το τεράστιο σπίτι του Ζαχου (200τμ + η μαμά του)

Θα τους μαζεψουμε εκεί

Θα τους ταΐσουμε, θα τους ποτίσουμε, θα τους βάλουμε μουσική 

Κι ότι γίνει…

Εδώ σε θέλω Άγιε Βαλεντίνε να κάνεις το θαύμα σου…!

Love Story (?)

Λεωφορείο, μεσημέρι Πέμπτης, έξω από Ευαγγελισμό προς Ακαδημίας, εγώ κι Εύη, με μαύρο γυαλί, ήλιος λαμπρός μας χτυπάει, ευχαριστημένες, το περνάμε το μάθημα.

Άγριο μποτιλιάρισμα.

Ο οδηγός ανοίγει τις πόρτες:

- όποιοι θέλουν να κατέβουν, διαδήλωση! Θα κάνουμε μια ώρα να φτάσουμε Σόλωνος!

- δεν πάμε πουθενά μανάρι μου! Ακούω δίπλα μου την φωνή της Εύης να μονολογεί…

- εδώ θα μείνουμε να σου κάνουμε παρέα! Συνεχίζει η Εύη που είχε κατεβάσει το γυαλί και κοίταζε τον οδηγό με μάτι που γυάλιζε σαν αρπακτικό!

  Νοστιμούλης, δε λέω… κάτω από τριάντα…

Το λεωφορείο αδειάζει, μένουμε εγώ, η Εύη και το… μανάρι!

- είσαι σοβαρή;

- είμαι!

Ναι, ήταν, δεν είχα αμφιβολία, την ξέρω…

- ούτε του χρόνου δεν φτάνουμε…  μας λέει ο οδηγός.

- βιάζεσαι να μας ξεφορτωθείς; Επιτίθεται στα ίσια η Εύη!

Σαν να μπερδεύτηκε αυτός…  κοιτάζει καλύτερα, παρατάει τιμόνι, έρχεται κοντά, χαμόγελο, καθαρό βλέμμα, συμπαθέστατος….

- έτσι κι αλλιώς δεν πληρώσαμε, τσαμπατζήδες, του ‘δεν πληρώνω’ είμαστε! συνεχίζει η Εύη…

- κι εμείς μαζί σας! Συντονίζεται ο οδηγός

- θα πεινάσετε λέει ο υπουργός

- ποιος το χέζει τ’ αρχίδι τον υπουργό !

Δεν μασάει λόγια μπροστά σε δεσποινίδες, ενδιαφέρον…

Δύσκολη η θέση μου, μάλλον πρέπει να την κάνω διακριτικά

Ν΄αφήσω την φίλη μου μ’ ένα άγνωστο;

Το τρόλεϊ μπροστά κουνήθηκε λίγο, ο δικός μας, - Βασίλης- γύρισε στο τιμόνι, έκανε 10 μέτρα δρόμο και ξαναγύρισε, η Εύη πρόλαβε και με διαβεβαίωσε πως πρέπει να φεύγω χωρίς τύψεις…

Ο Βασίλης επιστρέφει. Εγώ κάνω πως βιάζομαι. Η Εύη κάνει πως δεν την νοιάζει. Κατεβαίνω…

Μάλλον για τον οδηγό πρέπει ν’ ανησυχώ, η Εύη είναι τύπισσα που ‘αφήνει πίσω της συντρίμμια…’ καθόλου σταθερή στα ερωτικά, μοιραία, ΤΟ θηλυκό της παρέας, έχει 2-3 πάντα στο ‘περίμενε’ αλλά τον περισσότερο καιρό είναι μόνη και γκρινιάζει…

Άρχισα να φαντάζομαι τίτλους ειδήσεων: ‘ λεωφορείο ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και πάτησε νεαρή φοιτήτρια! τυφλωμένος από το πάθος, ο νεαρός οδηγός δήλωσε πως δεν άντεξε τον χωρισμό!!!’

Βραδυασε και η περιέργεια χτύπησε κόκκινο

Τηλέφωνο στην Εύη, τηλεφωνητής, αφήνω μήνυμα, ξαναπαίρνω σε μια ώρα, το ίδιο… στέλνω γραπτό μήνυμα ανησυχίας… ‘όλα ΟΚ’ είναι η ξερή απάντηση…   

Παρασκευή μεσημέρι, υποτίθεται έχουμε κανονίσει με Εύη, τηλέφωνο, το σηκώνει, θόρυβος πλήθους…

- δεν μπορώ, έχουμε στάση εργασίας! Λέει η Εύη και το κλείνει!

Μένω μαλάκας…

Έχουμε στάση εργασίας; Ποιοι;

Έχουμε;

Ποιοι έχουμε;

Α, κατάλαβα…  φτάσαμε στο …ούμε

Δεν αντέχω, ξαναπαίρνω:

- που είσαι μωρή;

- στο αμαξοστάσιο! Το κλείνει πάλι!

Aμαξοστάσιο!!!

Την άφησα ήσυχη

Έκτοτε αγνοείται η τύχη της

Υποθέτω ότι βρίσκεται σε καλά χέρια…

Εκνευρίζομαι (και ζηλεύω) …

    Είναι μέρες που η γάτα μου μ’ εκνευρίζει, με κάνει να ζηλεύω.

Όταν πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια, συν η εξεταστική που τρέχει και βλέπω την γάτα που ξαπλάρει συνεχώς…

Κάπως μούρχεται…

Και λες: - α ρε να ήμουν γάτα… ζήλεια…

Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, είναι αρκετά ηρεμιστικό να βλέπω ένα ζώο σαν την γάτα μου να μην σκοτίζεται για τίποτα εκτός από το να φάει και ν’ αράζει όπου βρει…

Ανάλογα την διάθεση…

Ιστορική παρένθεση:

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που πάντα υπήρχε μια γάτα. Το θεωρούσα τελείως απαραίτητο και φυσιολογικό ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει τουλάχιστον μια γάτα, όπως πχ υπάρχουν κρεβάτια και τηλεοράσεις… κάτι σαν έπιπλο δηλαδή…

Αργότερα εξεπλάγην πολύ όταν διαπίστωσα ότι τα περισσότερα σπίτια δεν είχαν γάτα, κι ακόμα περισσότερο όταν είδα πως υπάρχουν και μερικοί που σιχαίνονται τις γάτες (και τα ζώα γενικώς …)

(άσχετο: πρόσφατα γνώρισα μια φοιτήτρια που δεν έχει ούτε τηλεόραση ούτε κρεβάτι, έχει ένα γιαπωνέζικο στρώμα –πως το λένε;- που το τυλίγει και το ξετυλίγει στο πάτωμα)

Σεξουαλική παρένθεση:

(θα το γράψω, δεν αντέχω…)

Η είσοδος της γάτας στο σπίτι συνέπεσε με την γνωριμία μου με το μπόυφρεντ (τον Προκοπη ντε…)

Αισθανόμουν πως είχα ‘νοικοκυρευτεί’ πλήρως, είχα γάτα και γκόμενο …

Η γάτα ήταν ακόμα μικρή και ζωηρή, ορμούσε σ’ ότι κινιότανε κι έχωνε τα νύχια της παντού (μου ρήμαξε μια κουρτίνα κι ένα κάλυμμα…)

Ήταν κι η μέρα που εγώ κι ο Προκόπης είπαμε  δώσουμε και μια Σεξουαλική διάσταση στη γνωριμία μας…

Κι ενώ κυλιόμαστε στο κρεβάτι της λαγνείας κι ενώ ο Προκόπης, στητός και καμαρωτός, ήταν έτοιμος να εξερευνήσει τα ενδότερα της… προσωπικότητας μου… βγάζει μια κραυγή πόνου και τρόμου μαζί!!

- ΑΑΑΑΑ !!!

- παναγίτσα μου, τι έπαθε το αγόρι (σκέφτηκα)

Η γατούλα…

Είχε ορμήξει και έχωσε τα νύχια της στην γυμνή του πατούσα που περίσσευε από το κρεβάτι!!!

Αυτό ήταν…

Πήρε τέτοια τρομάρα που εκείνη την βραδιά του ‘έπεσε’ το ηθικό και δεν κατάφερε να ‘ορθοποδήσει’…

Από τότε, έχω την εντύπωση, ότι, δεν την πολυσμπαθεί…

Μαμαδίστικη παρένθεση:

Τηλέφωνο μαμάς (την ίδια εποχή)

Μαμά - πως τα πας στην Αθήνα;

Εγώ - τέλεια! βρήκα γάτα και  γκόμενο!

Μαμά - αλήθεια; Πως είναι η γατούλα;

Εγώ - Ρε μάνα, για την γάτα ενδιαφέρεσαι κι όχι με ποιον τραβιέται  κόρη σου;

(είπαμε: έχω ανάποδη οικογένεια)

Μαμά – ε, στην ηλικία σου οι άνδρες πάνε κι έρχονται ενώ οι γάτες μένουν!!!

Μαμαδίστικες σοφίες (ἢ ανοησίες;)

« Από σήμερα παλιόπαιδο θα γίνω…»

Δεν ανανέωσα την κάρτα διαδρόμων

Δεν αγόρασα εισιτήριο

Δεν πλήρωσα χθες, Πέμπτη, σε 3 λεωφορεία που χρησιμοποίησα

Αισθάνθηκα καλύτερα…

Προσχώρησα στο κίνημα του «Δεν Πληρώνω…»

Κι ο ύμνος του κινήματος:

Salam…!

 Μπήκα στο μαγαζί την ώρα των ειδήσεων των 8.

Μίνι μάρκετ, ψιλικατζίδικο, εφημερίδες κλπ, ιδιοκτήτης του ο Χατίμ, Αιγύπτιος.

Στην οθόνη εικόνες από την εξέγερση στην Αίγυπτο.

- τι νέα; Ρώτησα

Μια κοριτσίστικη φωνή απάντησε:

- θα νικήσουμε!

Ήταν η Αντίμπα, 7 ετών, κόρη του Χατίμ.

Ο Χατίμ, με την βαριά του προφορά, άρχισε να βρίζει την κυβέρνηση της Αιγύπτου.

Δεν τον είχα ξανακούσει να εκφράζεται πολιτικά!

Πάει ένας χρόνος και κάτι μήνες που είχα ανακαλύψει τις αραβικές πίτες και είχα γίνει πελάτισσα στο μικρό του κατάστημα.

Ήταν η δεύτερη ἢ τρίτη φορά που έμπαινα στο μαγαζί του και τον είδα σκυμμένο, μαζί με την Αντίμπα, πάνω από ένα τετράδιο κι ένα βιβλίο της Α δημοτικού.

Φαινόταν να έχουν δυσκολίες.

Πήρα τις πίτες κι έκανα να φύγω,

- μήπως μπορείς να μας βοηθήσεις; Ρώτησε διστακτικά ο Χατίμ.

Αυτό ήταν…

Διορίστηκα δασκάλα της Αντίμπα!

Τι στο καλό, είπα, ευκαιρία για πρακτική, αφού μάλλον αυτό θα είναι το επάγγελμα μου…

Το κοριτσάκι μίλαγε λίγα ελληνικά, είχε έρθει λίγους μήνες πριν.

Τους 2 πρώτους μήνες πήγαινα 3-4 φορές την βδομάδα, μετά λιγότερο.

Προσφέρθηκε να με πληρώνει, αρνήθηκα,

- οι πίτες όμως δωρεάν!

– ΟΚ…

Χώρια τ’ ατελείωτα τραπεζώματα στο σπίτι τους… πάχυνα 2 κιλά (τάχασα το καλοκαίρι)

Με δυσκόλεψε αρκετά η Αντίμπα αλλά το είχα πάρει πολύ πατριωτικά.

Η μικρή είναι έξυπνη αλλά αεικίνητη, σχεδόν υπερκινητική, κάναμε μάθημα παντού, στο τραπέζι, κάτω από το τραπέζι, στην κουζίνα, τις σκάλες ακόμα και μέσα στο μπάνιο…

Η καλύτερη αμοιβή ήταν η πρόοδος της Αντίμπα, αστέρι το μικρό, στο τέλος της χρονιάς είχε γίνει αρκετά καλή μαθήτρια

Στα συν της γνωριμίας αυτής και η μικρή γνώση αραβικής κουζίνας, δεν τα πολυκαταφερνω ακόμα, μόνο τις φακές με ρύζι και σάλτσα κάνω τέλειες, έχω σκάσει να πετύχω το κεμπάπ με κιμά όπως η γυναίκα του Χατίμ αλλά ακόμα… στα γλυκά 2 φορές που προσπάθησα έπαθα πανωλεθρία, μεγάλη ήττα…

Φέτος ήρθε η σειρά του μικρού της αδελφού να πάει σχολείο

Αυτός δεν χρειάσθηκε βοήθεια, είχε μάθει αρκετά την γλώσσα αλλά το κυριότερο:

Είχε την Αντίμπα!!

Η μικρή έγινε η δασκάλα του! Μάλλον έχει ταλέντο…

- θα νικήσουμε!!

Μακάρι να νικήσετε Αντίμπα

Άντε και στα δικά μας…