Για να ΄χουμε...

Για να χουμε να βαδίζουμε...

Δεν ξέρω τους στίχους

Αλλά σα να νιώθω την κάθε λέξη

Πολύ εκφραστική φωνή ...

Βαρέα ανθυγιεινά...

Δεν είναι δυνατόν !

Πως μπορείς να χάσεις μια μέρα μόνο στα τηλέφωνα...γκρρρ

Χθες μιλούσα 7 και... ώρες στο τηλέφωνο, κάτι τους είχε πιάσει...

Μετά το προχθεσινό ξενύχτι, ξύπνησα στις 11 και σε λίγο αρχίσανε

ΝΤΡΡΡΡΙΙΙΙΝΝΝΝ.....!

Πρώτα ήταν η ‘πεθερά’, η μαμά του μπόυφρεντ, που ξέχασε το κινητό του, είχε κάτι παραγγελίες να του δώσει αλλά εγώ την άκουγα για πάνω από ώρα...

Φαντάσου, φεύγει από Πατήσια ο Προκόπης, κάνει ότι ήταν να κάνει, φτάνει Ηλιούπολη κι εγώ μίλαγα ακόμα με την μαμά του...

- Α!, ήρθε ο Προκόπης... σε κλείνω...

Ευτυχώς....

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για μοναχικές μαμάδες αγοριών...  έχω τρεις τρανταχτές περιπτώσεις, μπουμπούκια όλες τους ...)

Είπα να πάρω και το πατρικό στο χόουμ τάουν, σαν καλή κόρη να ρωτήσω τι κάνουν γονείς και παππούδες αφού δεν καταδέχτηκα να τους επισκεφτώ το τετραήμερο...

Τι τόθελα...

Πέφτω πάνω στη γιαγιά που είχε παράπονα γιατί την 25^η Μαρτίου την παρατήσανε όλοι να φτιάχνει μπακαλιάρους.

Οι μεν γονείς πήγαν βουνό, ο παππούς πήγε πολύωρη βόλτα... όπου βόλτα παππού σημαίνει ότι παίρνει μαγκούρα και περπατάει 6-7 χιλιόμετρα έξω από την πόλη μετά κάθεται σε μια άκρη και κάποιος βρίσκεται και τον γυρίζει πίσω....

Μιλάμε για άνθρωπο που πάει γαζωμένος στα 90... (σε 2 χρόνια)

Άκουσα και την εκδοχή του παππού για τα γεγονότα ενώ η γιαγιά μουρμούραγε από μέσα... ακόμα τσακώνονται ...περασμένα τα 80 κι οι δυο...

Φυσικά πάντα βγαίνει από πάνω η γιαγιά ως ξεροκέφαλη Αρβανίτισσα ενώ ο Πόντιος παππούς δεν έχει ελπίδα... το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ μαμάς – μπαμπά....

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για την γυναικοκρατία στην οικογένεια μου...)

Μετά είχε σειρά ο Μάριος, πρόσφατη γνωριμία και γκέι...

Είχε πάθει ταραχή γιατί η σκυλίτσα του, η Φέυ, πήγε και πηδήχτηκε μ’ έναν αδέσποτο διπλάσιο από αυτήν και τι θα κάνει τώρα...

Ξεχάστηκε στο πάρκο να μιλά μ’ άλλους ιδιοκτήτες σκύλων και πάει η σκυλίτσα του... τον ατίμασε...!!!

Είναι κι απ’ αυτά τα μικροσκοπικά αντιπαθητικά σκυλιά που δεν τα υποφέρω... (δεν του τόχω πει...)

Μαζί με τα βάσανα της σκυλίτσας άκουσα, σαν καλή φιλενάδα, και τα δικά του ερωτικοψυχολογικά...

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για τους γκέι στη ζωή μου, έχω σουξέ...)

Δεν αναφέρω τα άλλα 3 τηλεφωνήματα γιατί κουράστηκα μόνο που τα ξανασκέφτομαι

Το συμπέρασμα είναι ότι λίγο μετά τις 6 το απόγευμα που ήρθε πάλι ο λαβερμπόης με βρήκε ακόμα στο τηλέφωνο...

Half moon βρυκολάκιασμα ...

Είναι το τρίτο συνεχόμενο βράδυ που ξενυχτάω στο σπίτι

Σήμερα κοιμήθηκα 6 το απόγευμα με 12 το βράδυ!

Σαν καλός Βρυκόλακας ακριβώς στις 12 ξύπνησα...

Νόμιζα πως θα κοιμηθώ κανα 2ωρακι αλλά το παράκανα ...

Βρήκα τον λαβερμπόϋ μισοκοιμισμένο στον καναπέ να βλέπει τηλεόραση, είχε έρθει στις 8 αλλά δεν επέμενε πολύ να με ξυπνήσει – κάτι θυμάμαι στο ύπνο μου πως μουρμούραγε- αν με ξυπνούν πριν την ‘ώρα’ μου είμαι κακόκεφη κι αγριεύω εύκολα ...

Μέχρι να φτιάξω καφέ είχε κοιμηθεί τελείως...

Η έξοδος ματαιώνεται... είχαμε κανονίσει στις 9 για σινεμά... δε βαριέσαι..

Έκατσα στο λαπ τοπ μπροστά στο παράθυρο με θέα μερικά φωτισμένα παράθυρα από τις γύρω πολυκατοικίες

Μέχρι τις 2 όλα τα φωτα είχαν σβήσει εκτός από ένα στον 8^ο απέναντι, εκεί βλέπω συχνά ένα ανδρικό κεφάλι στην ίδια θέση, μάλλον μπρος σε πισί ξενυχτάει κι αυτός...

Η νύχτα προσφέρεται για δημιουργικότητα...

Αυτή την εποχή κι αυτή την ώρα μου κάνει παρέα το φεγγάρι

Λίγο μετά τις 2  ξεπροβάλει από τον Υμηττό και κάνει την βόλτα του μπροστά από το παράθυρο μου...

Το είδα πριν μέρες ολόγιομο, τώρα σιγά – σιγά αδειάζει... 

Άρτος, θεάματα και κηπουρική στο μπαλκόνι

- Λες να φυτρώσουν;

Αναρωτήθηκα κρατώντας μια χούφτα μικροσκοπικούς μαύρους σπόρους παπαρούνας

Έκανα πειράματα με κουλουράκια και τα πασάλειφα με παπαρουνοσπορους, σουσάμι κι άλλα διάφορα σπόρια

Τους πέταξα πριν μέρες σε μια γλάστρα και σήμερα είδα ότι είχαν φυτρώσει κάτι μικροσκοπικά πράσινα βλασταράκια!!!

Θα βάλω και σ’ άλλες γλάστρες...

Πολύ μ΄ ενθουσιάζει η ιδέα πως σ’ ένα μπαλκόνι στα  Κάτω Πατήσια θα υπάρχουν παπαρούνες στις γλάστρες!   

Για τον άρτο ξεκίνησα να γράφω

Το είχα ρίξει στο ζύμωμα, με βάση μια συνταγή για κουλούρια Θεσσαλονίκης πειραματίσθηκα με διάφορα πρόσθετα πχ ελιές, τυρί, πορτοκάλι, σταφίδες καρύδια...

Αυτοσχεδίαζα και το σπίτι μύριζε σαν φούρνος

Στα περισσότερα είχα επιτυχία.

Καλός ο αυτοσχεδιασμός αλλά το κακό είναι, με τα πετυχημένα, ότι δεν θυμάμαι να επαναλάβω ακριβώς την συνταγή!

Για τα θεάματα:

Είδα το ‘Wasted Youth’, μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν φόντο τις σύγχρονες πόλεις και ειδικά  η Αθήνα δεν νομίζω να έχει ‘πρωταγωνιστήσει’ και σε πολλές σύγχρονες ελληνικές ταινίες, δεν ξέρω...

Η ταινία μέχρι ενός σημείου είχε ενδιαφέρον αλλά περίμενα κάτι παραπάνω... πολύ περιγραφική, χωρίς αρκετό βάθος και ενδιαφέρον... και στο τέλος μπάμ και κάτω:

  Αλέξης... γιου νόου...

 Θα θελα να είναι πιο wasted…

Κι ένα θέατρο: ‘Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω’

Εντελώς τυχαία, περνάγαμε από έξω και μπήκαμε...

Είχε αρκετούς θεατές που φαινόταν να το διασκεδάζουν, πολύ γέλιο σ’ όλη την παράσταση!

Εγώ όχι!

Το έργο μάλλον καλό είναι αλλά η παράσταση όχι, πολύ παλιομοδίτικη μου φάνηκε και χωρίς ρυθμό...

Κηπουρικής συνέχεια:

Πήρα θάρρος από τους παπαρουνόσπορους κι έσπειρα πιπεριές και σπόρους για καρπούζι!!!

Ε, αν φυτρώσει καρπούζι στον 5^ο όροφο θα είμαι πολύ υπερήφανη.

Μου είπαν ότι δεν έχω πολλές ελπίδες αλλά επειδή το βλέπει ο ήλιος όλη μέρα ίσως...

Romantic love

Αφορμή η παρασταση του Εθνικού ‘Σιρανό ντε Μπερζεράκ’

Μια παρασταση για ρομαντικούς, (για όλους δηλαδή;)

Κάποια στιγμή γύρισα δίπλα και είδα την  φίλη μου την Λένα να έχει βουρκωσει με τα βασανα του Σιρανό

Ειμαστε στον εξωστη 3 κορίτσια, εγώ, η Λένα κι η Εύη, αγόρια δεν μας ακολούθησαν:

«... μπααα... τι είναι αυτό... που να τρεχουμε...» κάτι τέτοια λέγανε...

Το θέατρο γεματο, το 80% των θεατων ήταν μιας καποιας ηλικίας, οι κάτω των 30  μειοψηφία... αλλά κι οι άνδρες ήταν μειοψηφία, 70 – 80% γυναίκες...

Περπαταγαμε στη νύχτα συζητωνας περι ρομαντισμου...

Είναι οι άνδρες λιγότερο ρομαντικοι ἢ  το κρυβουν;

Είναι οι γυναίκες ρομαντικες ἢ το δείχνουν περισσότερο;

Η αναζήτηση συνεχίζεται...

Η παρασταση πάντως αξιζε.

Το κείμενο πολύ καλό, η μεταφραστρια πρέπει να ιδρωσε πολύ.

Το ίδιο και οι περισσότεροι ηθοποιοί

Και κυρίως ο Σιρανό ντε Καραθάνος Μπερζερακ, άξιος, μας έπεισε...  

Ποιημα bonus από την ελληνική ρομαντικη παράδοση, αξίζει μια προσπάθεια με την γλώσσα, έχει κάποια δυσκολία, αν μη τι άλλο έχει και πλάκα...

Αχιλλέας Παράσχος:

ΕΡΩΣ

«Δὲν θέλω κάλλος αὔθαδες παρθένου ἀλαζόνος,
  Θρασείας ἐκ τῆς καλλονῆς, ψυχρᾶς ἐκ θωπευμάτων·
Βλέμμα δὲν ἔρριψα ποτὲ εἰς πτέρυγας ταῶνος,
  Οὐδ' εἰς φιάλην στίλβουσαν πλὴν στεῖραν ἀρωμάτων.
Δὲν θέλω ὄψιν φλογεράν, δὲν θέλω ῥόδου στόμα·
  Εἶναι διέγερσις σαρκὸς τὸ πορφυρῶδες χρῶμα.
Τὴν θέλω ἀσθενῆ ἐγὼ τὴν φίλην μου, ταχεῖαν·
  Ὠχρὰν τὴν θέλω καὶ λευκὴν ὡς νεκρικὴν σινδόνην·
Μὲ εἴκοσι φθινόπωρα, μὲ ἄνοιξιν κἀμμίαν,...»

Η συνέχεια εδώ:

http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/new/show.html?id=67

Τρίχες…!

Θα την πω την αμαρτία μου:

Έγινα καταπιεστική, γκρινιάρα και απόλυτη.

Τον έβαλα να κόψει το μουστάκι!

Για τον Προκόπη, τον λαβερμπόϋ, λέω...

Όχι, δεν είχε πάντα μουστάκι, τους 2 τελευταίους μήνες κάτι τον έπιασε κι άρχισε να πειραματίζεται με τρίχες!

Εγώ έκανα υπομονή...

Μέχρι που η υπομονή μου εξαντλήθηκε!

Στην αρχή είχε υιοθετήσει το ‘ελαφρώς αξύριστο’... άρχισα τα παράπονα

Έχω κι ευαίσθητο δέρμα.

Όταν τριβόταν πάνω μου γέμιζα κοκκινίλες...

Τουλάχιστον ας άφηνε μια ωραία βιβλική μαλακή γενειάδα, ίσως ήταν καλύτερα...

Μπα, δεν ήθελε.

Μετά ξύρισε την ‘περιφέρεια’ κι άφησε μουστάκι συν μια ‘βούρτσα’ στο πηγούνι.

Ακόμα χειρότερα...

Τελικά έμεινε μόνο το μουστάκι, αλλά τι μουστάκι;

Αυτό που κατεβαίνει μέχρι το χαμηλά στο σαγόνι...

Συνέχισα τα παράπονα αλλά άρχισε να μου κουνάει την σημαία της ελευθερίας της βούλησης!

Όπα ρε λάβερ... το πας μακριά... τι ανακατεύεις τον Λούθηρο και τον Έρασμο;

Εδώ παραβίασες μια άτυπη συμφωνία!

- ποια συμφωνία;

Όταν σε γνώρισα ήσουν φρεσκοξυρισμένος και μύριζες αφτερσέηβ κι έτσι παρέμεινες για τον επόμενο χρόνο...

Και ξαφνικά το τσιμπιτό μαγουλάκι σου γέμισε τρίχες!

Κάθε αλλαγή πρέπει να έχει και την δική μου συγκατάθεση!

Ο.Κ. πειραματίστηκες αλλά ξυρίσου τώρα!

Δεν μου αρέσεις έτσι!

- μα...

-δεν έχει μα!

Έθεσα τελεσίγραφο:

- αν δεν ξυριστείς, μη με ξαναπλησιάσεις!

   Πω, πω... έγινα η Λυσιστράτη της τρίχας...!!

 Τελικά, κατέβασε μούτρα αλλά ξυρίστηκε…

Ανάμεσα σε νεκρούς....

Ήταν παραγγελιά. Έπεσε τηλέφωνο από την μαμά:

- Να πας στην κηδεία του Ρασούλη.

- Να πάω...

Η μαμά είναι μεγάλη φαν.

Δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια να πείσω Προκόπη και Βασίλη να μ’ ακολουθήσουν. Κι ο Βασίλης φανατικός...

Κόσμος πολύς στην κηδεία, δεν θ’ αναφερθώ...

Σταθήκαμε σ’ ένα ύψωμα λίγο πιο πάνω από τον τάφο του Ρασούλη. Κοιτάω τους τάφους εκεί γύρω.

Είχαμε πέσει σε καλλιτεχνική ‘γειτονιά’...

Ο Στρατός Διονυσίου απέναντι στην Σωτηρία Μπέλου, η Ρίτα Σακελαρίου αλλά κι ο Τάσος Λειβαδίτης... κι άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα ...

 Συνεχίσαμε να περπατάμε στους διαδρόμους του νεκροταφείου,

Όλο και κάποιος στίχος μας ερχόταν...

«...Μεγάλωσε ο μπαγλαμάς
κι έγινε σαν βαπόρι,
παλιοί καημοί στ’ αμπάρι του
στο πουθενά η πλώρη...»

Κάναμε και τεστ εγκυκλοπαιδικών γνώσεων με τα ονόματα που βρίσκαμε στους τάφους:

Ιστορία, λογοτεχνία, μουσική, όλοι μαζί εδώ... πολιτικοί, στρατηγοί και συγγραφείς... από τον Κολοκοτρώνη μέχρι την Βέμπο και τον Τερζάκη...

Στον τάφο του Ντίνου Ηλιόπουλου υπήρχε μια μικρή επιγραφή:

«Με συγχωρείτε κυρίες μου αλλά δεν μπορώ να σηκωθώ...!»

Γελάσαμε.

Ήταν εποχές που οι κύριοι σηκωνόταν όταν εμφανιζόταν μια κυρία...

- Λες να παρεξηγηθούν οι νεκροί από τα γέλια;

- Δεν νομίζω...

Πρώτη φορά μπαίναμε στο Α’ νεκροταφείο, περίεργο μέρος.

Το πατρικό μου είναι κοντά σε νεκροταφείο, είμαι εξοικειωμένη.

Όμως αυτό είναι κάτι άλλο... ήταν περίεργο αλλά δεν είχα καμία αίσθηση θανάτου!

Θα έλεγα ότι είναι ένα ευχάριστο μέρος να κανείς την βόλτα σου!

Θα ξαναπάω...

Βαρεμένοι φιλόζωοι ...

Καλό να είσαι φιλόζωος αλλά με μέτρο.

Όμως υπάρχουν και μερικοί πολύ βαρεμένοι φιλόζωοι, άρρωστοι...  γνώρισα μερικούς απ’ αυτούς μέσα σε μια μέρα.

Ήταν 5 γατάκια ενάμιση μηνός που ζητούσαν στέγη και κανείς δεν αναλάμβανε να τα φιλοξενήσει μέχρι να μπει η αγγελία, τελικά ανέλαβε η μαμά-άγιος άνθρωπος- του Ζάχου και συμφώνησα να κάνω την πρώτη βάρδια την μέρα που μπήκε η αγγελία.

Είχε τόσο ενδιαφέρον που έκατσα όλη μέρα!

Οι μεμψίμοιροι λέγανε πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί και θα ξεμείνουν τα γατάκια

Μια φίλη της μαμάς Ζάχου, η Μαρίνα, μεγάλη γατομάνα, τους διέψευσε λέγοντας πως, ‘τώρα με το κρύο, οι γάτες τραβιούνται πολύ’!

- και τι είναι οι γάτες, κουλούρια;

- θα δεις;

Και είδα! Τα 4 ‘φύγανε’ την πρώτη μέρα που δημοσιεύτηκε η αγγελία και το άλλο την επόμενη!

Κι άρχισε η ‘παρέλαση’ των ζωόφιλων:

Πρώτη περίπτωση η Μαρίνα. Στα 50 της έχει αποφασίσει ότι αγαπά τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους και θα περάσει την υπόλοιπη ζωή με γάτες – παιδιά, σύζυγο, εραστή, δεν έχει-

Τα τελευταία χρόνια έχει ένα γάτο που ζυγίζει 7 κιλά και 200 γραμ !!

Τον έχω δει αυτό τον γάτο, μοιάζει με μικρό γουρουνάκι! Του κάνει δίαιτα με κάτι πανάκριβα σκευάσματα αλλά ο γάτος δεν λέει να πέσει κάτω από 7 κιλά...

Την έχω πετύχει μερικές φορές στη γειτονιά και πρώτα με ρωτάει πως είναι η γάτα μου και μετά ενδιαφέρεται για μένα...

Δεύτερη περίπτωση: εμφανίστηκε ένας τύπος που έχει 3 γάτες, 2 σκύλους, μια χελώνα, διάφορα πτηνά και 2 χαμστερ... κι αυτός έβαζε τα ζώα πάνω από τους ανθρώπους, έκανε και την φοβερή δήλωση:  ‘δεν έκανα παιδιά γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά φεύγουν! Ενώ τα ζώα μένουν κοντά σου για πάντα!’

Δεν έδωσα συνέχεια σ’ αυτή την δήλωση γιατί δεν υπήρχαν περιθώρια συνεννόησης, άσε που γυάλιζε και το μάτι του...

Αυτός δεν πήρε κανένα γατάκι γιατί δεν ήταν ράτσας!

Άλλο κι αυτό... τηλεφωνούσαν και ρώταγαν αν είναι ράτσας.

Άρχισα να τους κάνω πλάκα: δήλωνα, πολύ σοβαρά ότι είναι ράτσας Catus keramidogatus ἢ Catus Aliticus...!! έπεφτε σιωπή... ἢ διαφωνούσαν ἢ λεγαν ‘α, ναι;’... εγώ, πολύ σοβαρή, επέμενα...

Ήρθε και μια που μόλις τα είδε αναφώνησε: ‘ μ’ αυτά είναι του δρόμου!’

- σας το είπα κυρία μου: Catus Aliticus! Ευτυχώς είχε χιούμορ και γέλασε... πήρε κι ένα, το πιο ωραίο, κατάλευκο αρσενικό με 2 μαύρες βούλες κοντά στα μάτια.

Τηλεφώνησε και μια ντροπαλή 15χρονη: ‘αν έρθω θα μου το δώσετε;’

- γιατί να μην στο δώσουμε;

- γιατί σε μια άλλη αγγελία μου είπανε πως είμαι μικρή και δεν μου δώσανε! Τι άνθρωποι θεέ μου...

Πήρε κι αυτή το γατάκι της κι έφυγε ενθουσιασμένη

Η πρώτη που εμφανίστηκε ήταν μια κυρία που πέφτει πάνω στα γατάκια κι αρχίσει να τα αγκαλιάζει, να τα φιλάει και να τα φωτογραφίζει με το κινητό βγάζοντας κραυγές θαυμασμού: ‘τι όμορφα, τι γλυκούλια!...’

 Μετά αρπάζει στην αγκαλιά της 3 (!) απ’ αυτά και πάει να φύγει!

- επ, που πας κυρα μου; 3 θα πάρεις; Έχουν τηλεφωνήσει κι άλλοι...

- μ’ αρέσουν πολύ, έχω άλλες 9 γάτες στο σπίτι!

Τελικά πήρε ένα κι έφυγε.

Τελευταία ήρθε μια μαμά με 10χρονο αγόρι.

Αυτή έριξε πολύ κλάμα!

Θυμήθηκε την τελευταία γάτα της που πέθανε κι την πήραν τα δάκρυα.

Την είχε, είπε, 6 μήνες στην εντατική!

Δεν ήξερα ότι υπάρχει εντατική για ζώα. Αλλά 6 μήνες;

Σαν βασανιστήριο μου ακούγεται περισσότερο παρά σαν φροντίδα για το καημένο το ζώο

Υπερβολές νομίζω... 

Τα δικά μου μυστικά...

Μετά από πρόσκληση του Μανταρινιού  και Λόλας

1

Είμαι σπασικλάκι.

Σαν μαθήτρια και, τώρα, σαν φοιτήτρια, δεν μου αρκεί να περνάω τα μαθήματα, θέλω ναχω και επιδόσεις… πήγα να σκάσω που στο 1^ο έτος έβγαλα μέσο όρο 8.9 κι όχι 9!

Τον Σεπτέμβριο ξανάδωσα 2 μαθήματα για βελτιώσω την βαθμολογία αλλά δεν τα κατάφερα και ξαναπήγα να σκάσω…

2.

Έχω το σύνδρομο του σούπερ γκέρλ.

Κατά περιόδους με πιάνει μανία να κάνω διάφορα πράγματα μαζί και να τα κάνω τέλεια! Συνήθως τα κάνω θάλασσα...

Πχ Μέχρι πριν ένα μήνα προσπαθούσα να είμαι εργαζόμενη, άριστη φοιτήτρια, νάχω φυσιολογική ερωτική ζωή, να βγαίνω και με φίλους και να γίνω άριστη μαγείρισσα ...

Τελικά παράτησα την δουλειά και μαγειρική για σώσω τα άλλα...

3.

Έχω πάει μια φορά για εξομολόγηση!

Πέρναγα φάση μεταφυσικής αναζήτησης (16 ετών) και πήγα στον εξομολόγο έτοιμη για θεολογική συζήτηση! Έδειξε κατανόηση και μου εξήγησε πως η εξομολόγηση είναι άλλο πράγμα...

Όμως βρέθηκα ‘κατηγορούμενη’ για αρκετά άρθρα κάποιου χριστιανικού κώδικα συμπεριφοράς... διαφωνήσαμε για το τι είναι αμαρτία..  τελικά όμως πήρα άφεση αμαρτιών...

4.

Έχω επισκεφτεί 2 φορές ψυχίατρο κι άλλη μια φορά ψυχολόγο, όλες σε δημόσιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ...

H ψυχίατρος με ηρέμησε ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή αισθανόμουν και μου συνέβαιναν διάφορα φυσιολογικά πράγματα όπως σ’ εκατομμύρια άλλους νέους της ηλικίας μου...

Με την ψυχολόγο τσακώθηκα, της έκανα παρατήρηση γιατί δεν κράταγε σημειώσεις! (όπως η ψυχίατρος)... Ίσως μ’ επηρέασε το γεγονός ότι φόραγε 12ποντα, είχε κατακόκκινα μεγάλα νύχια και εμφανώς εκτεθειμένο το ντεκολτέ, ήταν και νεαρή... γενικά έδινε την εντύπωση πως πήγαινε για clubbing 11 η ώρα το πρωί σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο (ίσως και να ερχόταν από clubbing...)

5.

Δεν φοράω ποτέ τακούνια.

Από το δημοτικό είχα αρχίσει να ψηλώνω πάνω από το μέσο όρο των άλλων παιδιών και έγινα στόχος πειραγμάτων. Μετά άρχισα το μπάσκετ και το ύψος έγινε πλεονέκτημα αλλά τακούνια δεν φόρεσα ποτέ!

6.

Έχω παίξει ξύλο με αγόρια αλλά όχι με κορίτσια.

Ως οργισμένη έφηβη έχω ‘κατεβάσει’ με τα νύχια τα μούτρα κάποιου αλλά και έχω φάει γροθιά μ’ αποτέλεσμα να βλέπω λαμπάκια για ώρες και να διαγνωσθεί ελαφριά διάσειση.

7.

Από τα 13  άρχισα να κυκλοφορώ με προφυλακτικό στην τσάντα μου.

Φοβόμουν μήπως συμβεί ξαφνικά το ‘μοιραίο’ και βρεθώ απροετοίμαστη Πέρασε όμως αρκετός καιρός μέχρι να το χρησιμοποιήσω...

Ουφ, αυτά...

Συνεχίζει οποίος θέλει

Εγώ πάντως πεθαίνω να διαβάζω μυστικά...

Α, και χρόνια μας πολλά σ’ όλα τα θηλυκά αυτού του κόσμου!!

(σήμερα δεν είναι ἢ κάνω λάθος;)

Δεν πάω πουθενά…

- εδώ θα μείνω! Είπα, κι αντιστάθηκα στο κάλεσμα των ημερών.

Σιγά που θα πάρω βόλτα τις ραχούλες να κυνηγάω αετούς και σαρακοστιανά.

Δεν είστε καλά…

‘Εδώ θα μείνω’ είπα και από την Παρασκευή το απόγευμα έχω ρίξει κάτι ξεγυρισμένες ξάπλες… τακτοποιώ και το σπίτι μου σε πολύ ρελαντί ρυθμούς…

Μετά την εξεταστική θα κάνω εγώ τον εκδρομέα;

Ούτε στο χόουμτάουν είχα όρεξη να πάω όπως οι περισσότεροι φοιτητές εξ επαρχίας που εξαφανίστηκαν εδώ και μια βδομάδα…

Ησυχία ήθελα…

Τιποτ΄ άλλο…

Όπως οι κύριοι της φωτογραφίας!

Αν είχε ήλιο κι εγώ έτσι θα ήμουν…

Όμως μας προέκυψε κρύο, καθόλου άσχημα…

Μας υποσχέθηκαν και χιόνια στο Σύνταγμα!

Ακόμα καλύτερα…

Οι ‘Άλλοι’, στιγμιότυπο…

Ναι, είναι γεγονός πως γίναμε πολλοί.

Για τους μετανάστες λέω…

Ναι, η παροιμία λέει πως ‘Όλοι οι καλοί χωράμε..’

Είναι όμως όλοι τους ‘καλοί’;

Γιατί, ‘εμείς’ πόσο ‘καλοί’ είμαστε…;

Τέλος πάντων… μεγάλη συζήτηση… όχι τώρα…

Κατέγραψα στιγμιότυπο αυτή την βδομάδα:

11 η ώρα, βράδυ, στάση τρόλεϊ  χαμηλά στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια, ερημιά και ψιλόβροχο, περιμένω το 3 ἢ 13.

Πεντέξι  νέγροι έχουν καταλάβει το παγκάκι, θορυβώδεις, δεν καταλαβαίνω αν συζητούν απλώς έντονα ἢ τσακώνονται

Άλλοι 3-4 ‘λευκοί’, απροσδιορίστου εθνικότητας, άγνωστοι μεταξύ τους, περιμένουν κι αυτοί σιωπηλοί κάτω από το στέγαστρο και είσοδο καταστήματος ρούχων έχοντας σχηματίσει το δικό τους χρωματικό γκρουπ.

Ασυναίσθητα πάω και στέκομαι μαζί με την ομάδα των εκπροσώπων της λευκής φυλής…

Χαρακτηριστικό τζάνκι της περιοχής μας πλησιάζει με απλωμένο το χέρι και τα γνωστά ‘αιτήματα’… σέρνει και άθλια κόκκινη βαλίτσα με ρόδες.

Το γνωστό δίλημμα, να δώσω, να μη δώσω…

Δεν προλαβαίνω να βγω από το δίλημμα, μια 50αρα ξινισμένη κυρία απευθύνεται με άσχημο τρόπο στο τζάνκι που απομακρύνεται λέγοντας της ‘νάσαι καλά κυρία…’ ,

Πλησιάζει και απλώνει το χέρι στους νέγρους.

Αυτοί σταματάνε τον θορυβώδη διάλογο και αρχίζουν όλοι να ψάχνουν τις τσέπες τους!!!

Πλησιάζω γιατί έρχεται και το τρόλεϊ

Βλέπω ότι μαζέψανε αρκετά 10λεπτα,  20λεπτα και χάλκινα, τα δίνουν στο τζάνκι που τους ευχαριστεί κάνοντας υποκλίσεις…!

Έχει και συνέχεια:

Οι νέγροι μπαίνουν ορμητικά πρώτοι στο τρόλεϊ και καταλαμβάνουν  τα λίγα άδεια καθίσματα

Ακολουθούμε οι υπόλοιποι, όρθιοι…

Ένας νέγρος σηκώνεται και κάνει νόημα στην εν λόγω 50αρα ξινισμένη κυρία να καθίσει…

Αυτήν σα να μη πιστεύει για λίγο ότι της παραχωρεί την θέση!

Όμως πάει και κάθεται.

Ευχαριστώ δεν είπε…

Νυχτερινό και τζάμπα …!

Η Αθήνα την νύχτα είναι ωραία, ειδικά αν έχει πέσει μια βροχή, η νύχτα κρύβει κάποιες ατέλειες (όσο μπορεί), η βροχή έχει λουστράρει την επιφάνεια και έχει καθαρίσει τον αέρα.

Δεν θέλει και πολύ να φτιάξει η διάθεση μου ειδικά αν έχω φάει αρκετό πήξιμο τις τελευταίες μέρες…

Είμαστε 5 φίλοι και προσπαθούσαμε ν’ αποφασίσουμε τι να κάνουμε γύρω στις 8 βράδυ Τετάρτης στο κέντρο Αθήνας.

Αφού ανεβήκαμε την Πανεπιστημίου μέχρι Σύνταγμα μετά κατεβαίνουμε την Ακαδημίας κι εγώ άρχισα να υποπτεύομαι πως περισσότερο μας άρεσε η βόλτα παρά να πάμε κάπου 

Τελικά αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το The Way Back

Φτάνοντας στην Όπερα είδαμε κόσμο καλοντυμένο, ο Πάνος αναγνώρισε 2-3 ηθοποιούς ( είναι ενήμερος επί των καλλιτεχνικών)

Ήταν επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Οι ιππείς της Πύλου» ελληνική, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτή.

- μπαίνουμε;

Δεν είχε εισιτήρια, μόνο προσκλήσεις

- έλα ρε, ποιος κοιτάζει τις, προσκλήσεις (πάντα θαρραλέος ο Πάνος)

Εγώ ντρεπόμουν, ο Πάνος κι ο Σταμάτης δεν κώλωσαν και διασχίζοντας το πλήθος χάθηκαν στα σκαλιά!

Μισό λεπτό αργότερα χτυπάει κινητό μου:

- ελάτε ρε, κανείς δεν ελέγχει ποιος μπαίνει!!!

Μπήκαμε κι οι άλλοι τρεις!!

Είχε και έκπληξη: σε κάθε κάθισμα της αίθουσας υπήρχε κι ένα κουτάκι παστέλι Μεσσηνίας

Τα παστέλια ήταν υπέροχα, κάναμε και την γυφτιά μας: πήρε 2-3 παστέλια ο καθένας από τα διπλανά καθίσματα…

Εκτός από τα παστέλια και η ταινία ήταν καλή!

Ασυνήθιστη και ευχάριστη… ωραίες φάτσες και τοπία… αναφορές από Όμηρο μέχρι την σύγχρονη πραγματικότητα…

Συνδυασμός δράματος και κωμωδίας,  

Δεν ήταν και το αριστούργημα αλλά κάτι το διαφορετικό…

Πρέπει  να ενημερωθούμε και γι άλλες πρεμιέρες για περισσότερες τζάμπα βραδιές…

Μπρρρρρ…

Μου το είχαν πει.

Με είχαν προειδοποιήσει: ‘μη πιάσεις ρετιρέ σε παλιά πολυκατοικία, το χειμώνα θα κρυώνεις και το καλοκαίρι θα ψήνεσαι…

Εγώ εκεί… πείσμα: ‘θέλω να βλέπω ουρανό’

Φάε τώρα κρύο κοιτώντας τον γκρίζο ουρανό

Είμαι και κρυουλιάρα….

Όπως κάτι τέτοια κυριακάτικα πρωινά που ξυπνάω νωρίς  και μέχρι ν’ ανάψουν καλοριφέρ δεν τολμώ να ξεμυτίσω από το κρεβάτι.

Κι αν τύχει και δεν ξυπνάω μόνη στο κρεβάτι αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με το λαβερμπόϋ

- πήγαινε να φέρεις την σόμπα

- εσύ να πας/ - όχι εσύ …

Και η πιο ‘επικίνδυνη’ αποστολή: ποιος θα φτιάξει καφέ στην ‘Σιβηρία’ της κουζίνας;

- πάλι εγώ;/ -τι πάλι; Δεν θυμάσαι καλά!

- κι γατούλα; Να την βάλουμε στην κρεβατοκάμαρα; Που μόλις κατάλαβε πως ξυπνήσαμε άρχισε να κλαψουρίζει απ’ έξω

- ε, όχι και την γάτα!! (κάθετος ο λαβερμπόης μετά το γνωστό συμβάν)

Τέλος πάντων συμβιβάζεται με την ιδέα της γάτας στα πόδια μας στο κρεβάτι με αντάλλαγμα να φτιάξω εγώ καφέ (θυσιάστηκα για την γάτα μου)

Η έτσι κι αλλιώς παγωμένη κουζίνα ήταν ακόμα πιο κρύα γιατί ξέχασα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή!

Ανοίγω την πόρτα του φούρνου και τον βάζω στο μάξιμουμ μήπως κάτι γίνει…

Ρίχνω ιδέα: -  ‘να ψήσουμε κι ένα γρήγορο κέικ; Κάτι θα ζεστάνει…’

 - κι εκείνο το κοτόπουλο στο φούρνο που λέγαμε;

- μήπως να βάλουμε μπρος κι ένα ψωμί; Είδα μια εύκολη συνταγή..

- ωπα, μήπως το παρακάνουμε…;

Όχι δεν μετανιώνω που έπιασα αυτό το σπίτι,

   Κάθε άλλο, το έχω αγαπήσει πολύ

Καλύτερα το κρύο και να βλέπω ουρανό παρά λίγο παραπάνω ζέστη και ν’ ατενίζω την μπουγάδα της απέναντι 

Cine week

Κινηματογραφικός απολογισμός εβδομάδας: τρεις ταινίες σε 5 μέρες

Καμιά δεν ήταν για πέταμα αλλά…

True Grit

Εδώ πάτησα πόδι, ‘θέλω να δω την καινούργια ταινία των Κοέν’, και έσουρα μαζί άλλους τρεις που δεν είχαν όρεξη να δουν ταινία αλλά για τσίπουρα.

Πέρυσι είδα πρώτη φορά ταινία τους και κόλλησα, έκατσα κι είδα τις περισσότερες από τις ταινίες των Κοέν.

Οι τύποι, στα καλύτερα τους, κάνουν αριστουργήματα και στα χειρότερα τους είναι αρκετά καλοί, ποτέ αδιάφοροι…

Αυτό το φιλμ δεν ήταν από τα καλά τους…

Ακόμα ψάχνω να βρω γιατί μ’αρέσει ο Τζεφ Μπριτζες, σαν άνδρας δεν… αλλά από τότε που είδα τον Λέμπόφκι τον θεωρώ εγγύηση για το φιλμ.

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πολύ πεισματάρα, ναι μεν θα κάνεις αυτό που θες, αλλά κινδυνεύεις να μείνεις γεροντοκόρη και μ΄ένα χέρι λιγότερο.

Black Swan

Αν θες πολύ να δεις μια ταινία, μην περιμένεις να βρεις παρέα γιατί μπορεί και να μην την δεις τελικά, απλώς πας μόνη σου!

Ο τύπος,Darren Aronofsky,είναι άρρωστος, πολύ άρρωστος… αλλά καλός, πολύ καλός!

Ενδείκνυται για ψυχοντάουν περιόδους της ζωής σου, βγαίνεις από την αίθουσα προβολής, πας στις τουαλέτες, κόβεις τις φλέβες σου και το φχαριστιεσαι!!!

Ταυτίσθηκα με την Ν. Πόρτμαν, τρομερό σπασικλάκι (σαν και μένα) για τον Βίνσεντ δε το συζητω, άνδρας με Α κεφαλαίο, κι άλλη εγγύηση για μια ταινία, υπέροχος…

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πολύ πεισματάρα κινδυνεύεις να βγάλεις φτερά στην πλάτη, να έχεις λεσβιακές και άλλες φαντασιώσεις και την στιγμή του θριάμβου σου να καταλήξεις με μια τρύπα ναααά στο στομάχι!!!

No Strings Attached

Εδώ συμφωνείς και πας με τις φίλες σου, δεν συναντάς σοβαρές αντιρρήσεις, το θέμα είναι γαργαλιστικό…

Δεύτερη ταινία με την φατσούλα της Πόρτμαν

Κι αν ακριβώς την προηγούμενη έχεις δει τον Κύκνο κάπως δυσκολεύεσαι να προσαρμοστείς…

Αν πας γυναικοπαρέα περνάς ευχάριστα, όχι γιατί ‘λέει’ το μούβι αλλά έχεις την ευκαιρία να σχολιάζεις και να θάβεις τα διάφορα του γίνονται στην οθόνη…

Περισσότερο διασκεδάσαμε μεταξύ μας παρά με την ταινία, ευτυχώς δεν είχε κόσμο αν και 2 φορές μας φώναξαν ‘Σςςςς!!!’

Συμπέρασμα από την ιστορία της ταινίας :

Αν είσαι πεισματάρα και απόλυτη σε ερωτοσεξουαλικά θέματα κινδυνεύεις στο τέλος να γίνεις ρεζίλι κάνοντας τ’ ακριβώς αντίθετα και να κρύβεσαι πίσω από θάμνους παρακολουθώντας με ποιά τραβιέται το αντικείμενο του πόθου σου!!

Αχ ποδαράκια μου ...

Πολύ περπάτημα χθες

Πορεία, συγκέντρωση, κυνηγητό

Από το ύψος Κολιάτσου με τα πόδια για το κέντρο, 10.30.

Στην Πατησίων αρκετά κλειστά καταστήματα λόγω απεργίας, άλλα λόγω χρεοκοπίας, κάμποσα όμως ανοιχτά, μερικοί ψώνιζαν σα να μην έτρεχε τίποτα…

Στο πεδίο του Άρεως η Γεσεε, ψόφιοι

Μέχρι Μουσείο & Πολυτεχνείο ζωντάνευε το πλήθος, πιο ενθουσιώδες και πολύχρωμο.

Στην Ομόνοια το πυκνό πλήθος του ΠΑΜΕ, που όμως έφτασαν μέχρι Σύνταγμα και την κάνανε κατά Ακρόπολη μεριά.

Τα μπλοκ των εκπαιδευτών πολύ δυναμικά, τοχω παρατηρήσει κι άλλες φορές, όπως πάντα και τα γνωστά παιδιά με τα ‘μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα’

Στο Σύνταγμα άρχισαν οι αψιμαχίες, έπεσαν τα πρώτα κλάματα…

Μετά τα φταρνίσματα, μετά πάλι κλάμα… ανάλογα τι μας ρίχνανε…

Κυνηγητό γύρω από την πλατεία, ο κόσμος δεν έφευγε, διαλυόταν και ξανά συγκεντρωνόταν

Έξω από το Υπ. Οικονομικών μια ομάδα Δίας πήγε να περάσει ανάμεσα από διαδηλωτές, φάγανε κάτι προστατευτικές μπάρες και φύγανε κακήν κακώς…

 Βρήκα και μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης (έτσι μου είπαν) θέλησα να την κρατήσω σουβενίρ αλλά μετά την πέταξα.

Την άλλη φορά με κανονικές μάσκες, δεν πάει άλλο…

Βρεθήκαμε σε πηγαδάκι με παλαίμαχο των διαδηλώσεων,  από το ’60, αυτός κρατούσε 2 λεμόνια, οικολογική αντιμετώπιση των χημικών, τα δάγκωνε κι πασαλειβόταν…

‘δεν πιάνουν αυτά παππού’ του είπε κάποιος με πλήρη ‘εξάρτηση’… ‘αυτά είναι για τα χημικά του ’70…’

Εμείς αντέξαμε να μείνουμε στο Σύνταγμα μέχρι τις 6 τ’ απόγευμα

Μετά μας έκοψε  πείνα, κρύο και κούραση…

Τελικά είχε αρκετό κόσμο αλλά όχι παρά πολύ όπως θα έπρεπε

Η πλατεία Ταχρίρ είναι ακόμα μακριά…

Κινητοποίηση…

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: Τόνια,

Το ανοίγω κι αρχίζω να μιλάω χωρίς τα τυπικά

- Ναι, ναι… θα είμαστε όλοι εκεί στον αγώνα αύριο!

Η Τόνια βάζει τα γέλια, η Τόνια είναι μέλος του Σεκ- Ανταρσυα…

Κάπου είχα βάλει υπογραφή πριν κανα χρόνο κι από τότε μ’ έχει ‘αναλάβει’ και με ειδοποιεί για κάθε κινητοποίηση και εκδήλωση

Μετά τα γέλια η Τόνια θυμάται το αγωνιστικό της καθήκον και βάζει το αυτόματο: ‘πρέπει/ δείξουμε /λαός/ ξεπούλημα /πεινάει…’

Την κόβω: - Όπα, ξεκόλλα, που νομίζεις πως ζω εγώ; Τα ξέρω, τι άλλα;

Η Τόνια ‘συνέρχεται’ και την επόμενη ώρα ακούω για το κέρατο διαρκείας που της έριχνε ο Γιώργος επί ένα χρόνο…

Αγριεμένη την άκουσα…

Καμιά βιτρίνα θα πληρώσει το κέρατο! Μάλλον όχι, οι του ΣΕΚ δεν κάνουν τέτοια… (νομίζω…) ίσως όμως κανένας μπάτσος αν τον πετύχει ακάλυπτο…

Δεν κωλώνει η Τόνια, την έχω δει…

Εγώ και άλλοι 3-4 θα μαζευτούμε και θα βολτάρουμε  σε όλα τα μπλοκ,

Δεν μπορώ να στέκομαι σ’ ένα μέρος  ἢ ν’ ακολουθώ το ίδιο μπλοκ

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: Θάνος, ωχ να και η Πσκ

Κάνω το ίδιο:

- Ναι, ναι… θα είμαστε όλοι εκεί στον αγώνα αύριο!

Ο Θάνος δεν γελάει, σοβαρός, βάζει αμέσως το αυτόματο: ‘προσυγκεντρωση /πρέπει/ δείξουμε…κλπ’

- εντάξει Θάνο, θα επισκεφτούμε κι εσάς, αλλά πες μου πάλι το ΠΑΜΕ θα πηγαίνει μπροστά και μόλις φτάσει στη βουλή θα την κάνει μ’ ελαφρά πηδηματάκια για να μη ανακατευτεί με τους υπόλοιπους;

Ο Θάνος βάζει πάλι το αυτόματο: ‘προστατεύσουμε/ προβοκάτσια…’

Καλά, καλά, άντε γειά… δεν βγάζεις άκρη…

Ντριιν το τηλέφωνο

Βλέπω αναγνώριση: από το πατρικό.

Η φωνή του παππού !

- θα πας ε;, θα πας στην πορεία !

- βέβαια θα πάω…

- θα ερχόμουνα κι εγώ αλλά δεν μ’ αφήνουν, φώναξε και για μένα!

Στο βάθος η φωνή της μαμάς να μουρμουράει…

- κι εκεί θαχουν συγκεντρώσεις

- ψόφια πράγματα, εγώ θέλω Αθήνα!

Η ίδια ιστορία, ο παππούς 87 ετών, παλαιός (και νυν) κομμουνιστής θέλει δράση, πέρυσι τον προλάβανε στο ΚΤΕΛ πριν φύγει για Αθήνα…

 Έχω διάθεση για πείραγμα:

- μην ανησυχείς, κι εδώ οι ‘δικοι’ σας ψόφιοι είναι στις πορείες, σαν να δίνουν εξετάσεις καλής συμπεριφοράς

- ξέρει το κόμμα, ξέρει…

Δεν επιμένω…

Ιδρώνοντας…

   Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.

Άρχισα να γυμνάζομαι κάτι που εδώ και ενάμισι χρόνο το είχα παραμελήσει.

Χθες μου χτύπησε το καμπανάκι!

Όχι, δεν είναι που οι προνοητικές γυναίκες πρέπει από τώρα να φροντίζουν για το πώς θα φαίνεται η θεϊκή κορμάρα τους όταν αποκαλυφθεί στην παραλία…

Είναι που κάνανε συντήρηση στο ασανσέρ την ώρα που γύριζα φορτωμένη και ανέβηκα στον 5^ο με τα πόδια…

Κάτι έγινε… το ‘μηχάνημα’ κώλωσε, εκεί κάπου στον τέταρτο άρχισε να βγάζει ατμούς…

Ντροπή!

Να το πάθω εγώ αυτό!

Εγώ που ήμουν πλεϋμεηκερ στις δυο τελευταίες χρονιές στο λύκειο…

Έχω την τύχη να μένω απέναντι από πλατεία που υπάρχουν 2 γήπεδα μπάσκετ συνεχόμενα και κάθε πρωί κάποιοι κάνουν την γυμναστική τους.

‘πρέπει να κατέβω κι εγώ’ έλεγα κι όλο το ανέβαλα…

Βάλε και που έχω βαλθεί να γίνω καλή μαγείρισσα…

Βάλε και κάτι ποτάκια απ’ εδώ κι απ’ εκεί

Βάλε και μια φοβερή σοκολατόπιτα που έφτιαξα αυτή την βδομάδα…

(όχι, δεν την έφαγα μόνη μου…)

Βάλε και που με την εξεταστική έχω φυτρώσει στην καρέκλα και στον καναπέ.

Βάλε και που τα 4-5 τσιγάρα που κάπνιζα έχουν γίνει 10 (και … )

Άσε, μη βάλω άλλα, θα αγχωθώ…

Έτσι σήμερα 7 το πρωί ήμουν στο γήπεδο κι έκανα προθέρμανση και μετά 30  γύρους στο ρελαντί.

Ο καιρός μουντός, ψυχρός, τέλειος για τέτοια…

Ζορίστηκα αλλά είχα πεισμώσει.

Άσε που γνωρίζεις κόσμο…

Ήρθαν και 2 νεαροί μαζί με τα σκυλιά τους που τους βλέπω τακτικά από το μπαλκόνι μου…

Ο ένας πολύ συμπαθής, θα μάθω περισσότερα και θα τον συστήσω στην φίλη μου την Λένα (να μην ξεχνάμε και τις ελεύθερες φίλες μας- στο πάρτυ δε της έκατσε τίποτα- αν και φοβάται τα σκυλιά, αμάν πια κι αυτή… όλο δυσκολίες, πολύ το ψειρίζει…)

Ήρθε και η Άριαν, μαθήτρια της 3^ης λυκείου, - ‘σε είδα και πήρα θάρρος να έρθω..’ μου είπε, ντρεπόταν να κατέβει μόνη της…

Ήταν κι ένα ζευγάρι Ινδοί, μεσήλικες, αυτός με φαρδύ παντελόνι και πουκαμίσα κι αυτή με αυτά τα πολύχρωμα που τυλίγονται, κάπως τα λένε…

Αυτοί δεν τρέχανε, κάνανε τους γύρους με γρήγορο βηματισμό…

Γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο κι αισθάνθηκα πολύ καλύτερα…