Για να ΄χουμε...

Για να χουμε να βαδίζουμε...

Δεν ξέρω τους στίχους

Αλλά σα να νιώθω την κάθε λέξη

Πολύ εκφραστική φωνή ...

Βαρέα ανθυγιεινά...

Δεν είναι δυνατόν !

Πως μπορείς να χάσεις μια μέρα μόνο στα τηλέφωνα...γκρρρ

Χθες μιλούσα 7 και... ώρες στο τηλέφωνο, κάτι τους είχε πιάσει...

Μετά το προχθεσινό ξενύχτι, ξύπνησα στις 11 και σε λίγο αρχίσανε

ΝΤΡΡΡΡΙΙΙΙΝΝΝΝ.....!

Πρώτα ήταν η ‘πεθερά’, η μαμά του μπόυφρεντ, που ξέχασε το κινητό του, είχε κάτι παραγγελίες να του δώσει αλλά εγώ την άκουγα για πάνω από ώρα...

Φαντάσου, φεύγει από Πατήσια ο Προκόπης, κάνει ότι ήταν να κάνει, φτάνει Ηλιούπολη κι εγώ μίλαγα ακόμα με την μαμά του...

- Α!, ήρθε ο Προκόπης... σε κλείνω...

Ευτυχώς....

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για μοναχικές μαμάδες αγοριών...  έχω τρεις τρανταχτές περιπτώσεις, μπουμπούκια όλες τους ...)

Είπα να πάρω και το πατρικό στο χόουμ τάουν, σαν καλή κόρη να ρωτήσω τι κάνουν γονείς και παππούδες αφού δεν καταδέχτηκα να τους επισκεφτώ το τετραήμερο...

Τι τόθελα...

Πέφτω πάνω στη γιαγιά που είχε παράπονα γιατί την 25^η Μαρτίου την παρατήσανε όλοι να φτιάχνει μπακαλιάρους.

Οι μεν γονείς πήγαν βουνό, ο παππούς πήγε πολύωρη βόλτα... όπου βόλτα παππού σημαίνει ότι παίρνει μαγκούρα και περπατάει 6-7 χιλιόμετρα έξω από την πόλη μετά κάθεται σε μια άκρη και κάποιος βρίσκεται και τον γυρίζει πίσω....

Μιλάμε για άνθρωπο που πάει γαζωμένος στα 90... (σε 2 χρόνια)

Άκουσα και την εκδοχή του παππού για τα γεγονότα ενώ η γιαγιά μουρμούραγε από μέσα... ακόμα τσακώνονται ...περασμένα τα 80 κι οι δυο...

Φυσικά πάντα βγαίνει από πάνω η γιαγιά ως ξεροκέφαλη Αρβανίτισσα ενώ ο Πόντιος παππούς δεν έχει ελπίδα... το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ μαμάς – μπαμπά....

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για την γυναικοκρατία στην οικογένεια μου...)

Μετά είχε σειρά ο Μάριος, πρόσφατη γνωριμία και γκέι...

Είχε πάθει ταραχή γιατί η σκυλίτσα του, η Φέυ, πήγε και πηδήχτηκε μ’ έναν αδέσποτο διπλάσιο από αυτήν και τι θα κάνει τώρα...

Ξεχάστηκε στο πάρκο να μιλά μ’ άλλους ιδιοκτήτες σκύλων και πάει η σκυλίτσα του... τον ατίμασε...!!!

Είναι κι απ’ αυτά τα μικροσκοπικά αντιπαθητικά σκυλιά που δεν τα υποφέρω... (δεν του τόχω πει...)

Μαζί με τα βάσανα της σκυλίτσας άκουσα, σαν καλή φιλενάδα, και τα δικά του ερωτικοψυχολογικά...

(να θυμηθώ: γράψω ανάρτηση για τους γκέι στη ζωή μου, έχω σουξέ...)

Δεν αναφέρω τα άλλα 3 τηλεφωνήματα γιατί κουράστηκα μόνο που τα ξανασκέφτομαι

Το συμπέρασμα είναι ότι λίγο μετά τις 6 το απόγευμα που ήρθε πάλι ο λαβερμπόης με βρήκε ακόμα στο τηλέφωνο...

Half moon βρυκολάκιασμα ...

Είναι το τρίτο συνεχόμενο βράδυ που ξενυχτάω στο σπίτι

Σήμερα κοιμήθηκα 6 το απόγευμα με 12 το βράδυ!

Σαν καλός Βρυκόλακας ακριβώς στις 12 ξύπνησα...

Νόμιζα πως θα κοιμηθώ κανα 2ωρακι αλλά το παράκανα ...

Βρήκα τον λαβερμπόϋ μισοκοιμισμένο στον καναπέ να βλέπει τηλεόραση, είχε έρθει στις 8 αλλά δεν επέμενε πολύ να με ξυπνήσει – κάτι θυμάμαι στο ύπνο μου πως μουρμούραγε- αν με ξυπνούν πριν την ‘ώρα’ μου είμαι κακόκεφη κι αγριεύω εύκολα ...

Μέχρι να φτιάξω καφέ είχε κοιμηθεί τελείως...

Η έξοδος ματαιώνεται... είχαμε κανονίσει στις 9 για σινεμά... δε βαριέσαι..

Έκατσα στο λαπ τοπ μπροστά στο παράθυρο με θέα μερικά φωτισμένα παράθυρα από τις γύρω πολυκατοικίες

Μέχρι τις 2 όλα τα φωτα είχαν σβήσει εκτός από ένα στον 8^ο απέναντι, εκεί βλέπω συχνά ένα ανδρικό κεφάλι στην ίδια θέση, μάλλον μπρος σε πισί ξενυχτάει κι αυτός...

Η νύχτα προσφέρεται για δημιουργικότητα...

Αυτή την εποχή κι αυτή την ώρα μου κάνει παρέα το φεγγάρι

Λίγο μετά τις 2  ξεπροβάλει από τον Υμηττό και κάνει την βόλτα του μπροστά από το παράθυρο μου...

Το είδα πριν μέρες ολόγιομο, τώρα σιγά – σιγά αδειάζει... 

Άρτος, θεάματα και κηπουρική στο μπαλκόνι

- Λες να φυτρώσουν;

Αναρωτήθηκα κρατώντας μια χούφτα μικροσκοπικούς μαύρους σπόρους παπαρούνας

Έκανα πειράματα με κουλουράκια και τα πασάλειφα με παπαρουνοσπορους, σουσάμι κι άλλα διάφορα σπόρια

Τους πέταξα πριν μέρες σε μια γλάστρα και σήμερα είδα ότι είχαν φυτρώσει κάτι μικροσκοπικά πράσινα βλασταράκια!!!

Θα βάλω και σ’ άλλες γλάστρες...

Πολύ μ΄ ενθουσιάζει η ιδέα πως σ’ ένα μπαλκόνι στα  Κάτω Πατήσια θα υπάρχουν παπαρούνες στις γλάστρες!   

Για τον άρτο ξεκίνησα να γράφω

Το είχα ρίξει στο ζύμωμα, με βάση μια συνταγή για κουλούρια Θεσσαλονίκης πειραματίσθηκα με διάφορα πρόσθετα πχ ελιές, τυρί, πορτοκάλι, σταφίδες καρύδια...

Αυτοσχεδίαζα και το σπίτι μύριζε σαν φούρνος

Στα περισσότερα είχα επιτυχία.

Καλός ο αυτοσχεδιασμός αλλά το κακό είναι, με τα πετυχημένα, ότι δεν θυμάμαι να επαναλάβω ακριβώς την συνταγή!

Για τα θεάματα:

Είδα το ‘Wasted Youth’, μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν φόντο τις σύγχρονες πόλεις και ειδικά  η Αθήνα δεν νομίζω να έχει ‘πρωταγωνιστήσει’ και σε πολλές σύγχρονες ελληνικές ταινίες, δεν ξέρω...

Η ταινία μέχρι ενός σημείου είχε ενδιαφέρον αλλά περίμενα κάτι παραπάνω... πολύ περιγραφική, χωρίς αρκετό βάθος και ενδιαφέρον... και στο τέλος μπάμ και κάτω:

  Αλέξης... γιου νόου...

 Θα θελα να είναι πιο wasted…

Κι ένα θέατρο: ‘Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω’

Εντελώς τυχαία, περνάγαμε από έξω και μπήκαμε...

Είχε αρκετούς θεατές που φαινόταν να το διασκεδάζουν, πολύ γέλιο σ’ όλη την παράσταση!

Εγώ όχι!

Το έργο μάλλον καλό είναι αλλά η παράσταση όχι, πολύ παλιομοδίτικη μου φάνηκε και χωρίς ρυθμό...

Κηπουρικής συνέχεια:

Πήρα θάρρος από τους παπαρουνόσπορους κι έσπειρα πιπεριές και σπόρους για καρπούζι!!!

Ε, αν φυτρώσει καρπούζι στον 5^ο όροφο θα είμαι πολύ υπερήφανη.

Μου είπαν ότι δεν έχω πολλές ελπίδες αλλά επειδή το βλέπει ο ήλιος όλη μέρα ίσως...

Romantic love

Αφορμή η παρασταση του Εθνικού ‘Σιρανό ντε Μπερζεράκ’

Μια παρασταση για ρομαντικούς, (για όλους δηλαδή;)

Κάποια στιγμή γύρισα δίπλα και είδα την  φίλη μου την Λένα να έχει βουρκωσει με τα βασανα του Σιρανό

Ειμαστε στον εξωστη 3 κορίτσια, εγώ, η Λένα κι η Εύη, αγόρια δεν μας ακολούθησαν:

«... μπααα... τι είναι αυτό... που να τρεχουμε...» κάτι τέτοια λέγανε...

Το θέατρο γεματο, το 80% των θεατων ήταν μιας καποιας ηλικίας, οι κάτω των 30  μειοψηφία... αλλά κι οι άνδρες ήταν μειοψηφία, 70 – 80% γυναίκες...

Περπαταγαμε στη νύχτα συζητωνας περι ρομαντισμου...

Είναι οι άνδρες λιγότερο ρομαντικοι ἢ  το κρυβουν;

Είναι οι γυναίκες ρομαντικες ἢ το δείχνουν περισσότερο;

Η αναζήτηση συνεχίζεται...

Η παρασταση πάντως αξιζε.

Το κείμενο πολύ καλό, η μεταφραστρια πρέπει να ιδρωσε πολύ.

Το ίδιο και οι περισσότεροι ηθοποιοί

Και κυρίως ο Σιρανό ντε Καραθάνος Μπερζερακ, άξιος, μας έπεισε...  

Ποιημα bonus από την ελληνική ρομαντικη παράδοση, αξίζει μια προσπάθεια με την γλώσσα, έχει κάποια δυσκολία, αν μη τι άλλο έχει και πλάκα...

Αχιλλέας Παράσχος:

ΕΡΩΣ

«Δὲν θέλω κάλλος αὔθαδες παρθένου ἀλαζόνος,
  Θρασείας ἐκ τῆς καλλονῆς, ψυχρᾶς ἐκ θωπευμάτων·
Βλέμμα δὲν ἔρριψα ποτὲ εἰς πτέρυγας ταῶνος,
  Οὐδ' εἰς φιάλην στίλβουσαν πλὴν στεῖραν ἀρωμάτων.
Δὲν θέλω ὄψιν φλογεράν, δὲν θέλω ῥόδου στόμα·
  Εἶναι διέγερσις σαρκὸς τὸ πορφυρῶδες χρῶμα.
Τὴν θέλω ἀσθενῆ ἐγὼ τὴν φίλην μου, ταχεῖαν·
  Ὠχρὰν τὴν θέλω καὶ λευκὴν ὡς νεκρικὴν σινδόνην·
Μὲ εἴκοσι φθινόπωρα, μὲ ἄνοιξιν κἀμμίαν,...»

Η συνέχεια εδώ:

http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/new/show.html?id=67

Τρίχες…!

Θα την πω την αμαρτία μου:

Έγινα καταπιεστική, γκρινιάρα και απόλυτη.

Τον έβαλα να κόψει το μουστάκι!

Για τον Προκόπη, τον λαβερμπόϋ, λέω...

Όχι, δεν είχε πάντα μουστάκι, τους 2 τελευταίους μήνες κάτι τον έπιασε κι άρχισε να πειραματίζεται με τρίχες!

Εγώ έκανα υπομονή...

Μέχρι που η υπομονή μου εξαντλήθηκε!

Στην αρχή είχε υιοθετήσει το ‘ελαφρώς αξύριστο’... άρχισα τα παράπονα

Έχω κι ευαίσθητο δέρμα.

Όταν τριβόταν πάνω μου γέμιζα κοκκινίλες...

Τουλάχιστον ας άφηνε μια ωραία βιβλική μαλακή γενειάδα, ίσως ήταν καλύτερα...

Μπα, δεν ήθελε.

Μετά ξύρισε την ‘περιφέρεια’ κι άφησε μουστάκι συν μια ‘βούρτσα’ στο πηγούνι.

Ακόμα χειρότερα...

Τελικά έμεινε μόνο το μουστάκι, αλλά τι μουστάκι;

Αυτό που κατεβαίνει μέχρι το χαμηλά στο σαγόνι...

Συνέχισα τα παράπονα αλλά άρχισε να μου κουνάει την σημαία της ελευθερίας της βούλησης!

Όπα ρε λάβερ... το πας μακριά... τι ανακατεύεις τον Λούθηρο και τον Έρασμο;

Εδώ παραβίασες μια άτυπη συμφωνία!

- ποια συμφωνία;

Όταν σε γνώρισα ήσουν φρεσκοξυρισμένος και μύριζες αφτερσέηβ κι έτσι παρέμεινες για τον επόμενο χρόνο...

Και ξαφνικά το τσιμπιτό μαγουλάκι σου γέμισε τρίχες!

Κάθε αλλαγή πρέπει να έχει και την δική μου συγκατάθεση!

Ο.Κ. πειραματίστηκες αλλά ξυρίσου τώρα!

Δεν μου αρέσεις έτσι!

- μα...

-δεν έχει μα!

Έθεσα τελεσίγραφο:

- αν δεν ξυριστείς, μη με ξαναπλησιάσεις!

   Πω, πω... έγινα η Λυσιστράτη της τρίχας...!!

 Τελικά, κατέβασε μούτρα αλλά ξυρίστηκε…

Ανάμεσα σε νεκρούς....

Ήταν παραγγελιά. Έπεσε τηλέφωνο από την μαμά:

- Να πας στην κηδεία του Ρασούλη.

- Να πάω...

Η μαμά είναι μεγάλη φαν.

Δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια να πείσω Προκόπη και Βασίλη να μ’ ακολουθήσουν. Κι ο Βασίλης φανατικός...

Κόσμος πολύς στην κηδεία, δεν θ’ αναφερθώ...

Σταθήκαμε σ’ ένα ύψωμα λίγο πιο πάνω από τον τάφο του Ρασούλη. Κοιτάω τους τάφους εκεί γύρω.

Είχαμε πέσει σε καλλιτεχνική ‘γειτονιά’...

Ο Στρατός Διονυσίου απέναντι στην Σωτηρία Μπέλου, η Ρίτα Σακελαρίου αλλά κι ο Τάσος Λειβαδίτης... κι άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα ...

 Συνεχίσαμε να περπατάμε στους διαδρόμους του νεκροταφείου,

Όλο και κάποιος στίχος μας ερχόταν...

«...Μεγάλωσε ο μπαγλαμάς
κι έγινε σαν βαπόρι,
παλιοί καημοί στ’ αμπάρι του
στο πουθενά η πλώρη...»

Κάναμε και τεστ εγκυκλοπαιδικών γνώσεων με τα ονόματα που βρίσκαμε στους τάφους:

Ιστορία, λογοτεχνία, μουσική, όλοι μαζί εδώ... πολιτικοί, στρατηγοί και συγγραφείς... από τον Κολοκοτρώνη μέχρι την Βέμπο και τον Τερζάκη...

Στον τάφο του Ντίνου Ηλιόπουλου υπήρχε μια μικρή επιγραφή:

«Με συγχωρείτε κυρίες μου αλλά δεν μπορώ να σηκωθώ...!»

Γελάσαμε.

Ήταν εποχές που οι κύριοι σηκωνόταν όταν εμφανιζόταν μια κυρία...

- Λες να παρεξηγηθούν οι νεκροί από τα γέλια;

- Δεν νομίζω...

Πρώτη φορά μπαίναμε στο Α’ νεκροταφείο, περίεργο μέρος.

Το πατρικό μου είναι κοντά σε νεκροταφείο, είμαι εξοικειωμένη.

Όμως αυτό είναι κάτι άλλο... ήταν περίεργο αλλά δεν είχα καμία αίσθηση θανάτου!

Θα έλεγα ότι είναι ένα ευχάριστο μέρος να κανείς την βόλτα σου!

Θα ξαναπάω...

Βαρεμένοι φιλόζωοι ...

Καλό να είσαι φιλόζωος αλλά με μέτρο.

Όμως υπάρχουν και μερικοί πολύ βαρεμένοι φιλόζωοι, άρρωστοι...  γνώρισα μερικούς απ’ αυτούς μέσα σε μια μέρα.

Ήταν 5 γατάκια ενάμιση μηνός που ζητούσαν στέγη και κανείς δεν αναλάμβανε να τα φιλοξενήσει μέχρι να μπει η αγγελία, τελικά ανέλαβε η μαμά-άγιος άνθρωπος- του Ζάχου και συμφώνησα να κάνω την πρώτη βάρδια την μέρα που μπήκε η αγγελία.

Είχε τόσο ενδιαφέρον που έκατσα όλη μέρα!

Οι μεμψίμοιροι λέγανε πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί και θα ξεμείνουν τα γατάκια

Μια φίλη της μαμάς Ζάχου, η Μαρίνα, μεγάλη γατομάνα, τους διέψευσε λέγοντας πως, ‘τώρα με το κρύο, οι γάτες τραβιούνται πολύ’!

- και τι είναι οι γάτες, κουλούρια;

- θα δεις;

Και είδα! Τα 4 ‘φύγανε’ την πρώτη μέρα που δημοσιεύτηκε η αγγελία και το άλλο την επόμενη!

Κι άρχισε η ‘παρέλαση’ των ζωόφιλων:

Πρώτη περίπτωση η Μαρίνα. Στα 50 της έχει αποφασίσει ότι αγαπά τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους και θα περάσει την υπόλοιπη ζωή με γάτες – παιδιά, σύζυγο, εραστή, δεν έχει-

Τα τελευταία χρόνια έχει ένα γάτο που ζυγίζει 7 κιλά και 200 γραμ !!

Τον έχω δει αυτό τον γάτο, μοιάζει με μικρό γουρουνάκι! Του κάνει δίαιτα με κάτι πανάκριβα σκευάσματα αλλά ο γάτος δεν λέει να πέσει κάτω από 7 κιλά...

Την έχω πετύχει μερικές φορές στη γειτονιά και πρώτα με ρωτάει πως είναι η γάτα μου και μετά ενδιαφέρεται για μένα...

Δεύτερη περίπτωση: εμφανίστηκε ένας τύπος που έχει 3 γάτες, 2 σκύλους, μια χελώνα, διάφορα πτηνά και 2 χαμστερ... κι αυτός έβαζε τα ζώα πάνω από τους ανθρώπους, έκανε και την φοβερή δήλωση:  ‘δεν έκανα παιδιά γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά φεύγουν! Ενώ τα ζώα μένουν κοντά σου για πάντα!’

Δεν έδωσα συνέχεια σ’ αυτή την δήλωση γιατί δεν υπήρχαν περιθώρια συνεννόησης, άσε που γυάλιζε και το μάτι του...

Αυτός δεν πήρε κανένα γατάκι γιατί δεν ήταν ράτσας!

Άλλο κι αυτό... τηλεφωνούσαν και ρώταγαν αν είναι ράτσας.

Άρχισα να τους κάνω πλάκα: δήλωνα, πολύ σοβαρά ότι είναι ράτσας Catus keramidogatus ἢ Catus Aliticus...!! έπεφτε σιωπή... ἢ διαφωνούσαν ἢ λεγαν ‘α, ναι;’... εγώ, πολύ σοβαρή, επέμενα...

Ήρθε και μια που μόλις τα είδε αναφώνησε: ‘ μ’ αυτά είναι του δρόμου!’

- σας το είπα κυρία μου: Catus Aliticus! Ευτυχώς είχε χιούμορ και γέλασε... πήρε κι ένα, το πιο ωραίο, κατάλευκο αρσενικό με 2 μαύρες βούλες κοντά στα μάτια.

Τηλεφώνησε και μια ντροπαλή 15χρονη: ‘αν έρθω θα μου το δώσετε;’

- γιατί να μην στο δώσουμε;

- γιατί σε μια άλλη αγγελία μου είπανε πως είμαι μικρή και δεν μου δώσανε! Τι άνθρωποι θεέ μου...

Πήρε κι αυτή το γατάκι της κι έφυγε ενθουσιασμένη

Η πρώτη που εμφανίστηκε ήταν μια κυρία που πέφτει πάνω στα γατάκια κι αρχίσει να τα αγκαλιάζει, να τα φιλάει και να τα φωτογραφίζει με το κινητό βγάζοντας κραυγές θαυμασμού: ‘τι όμορφα, τι γλυκούλια!...’

 Μετά αρπάζει στην αγκαλιά της 3 (!) απ’ αυτά και πάει να φύγει!

- επ, που πας κυρα μου; 3 θα πάρεις; Έχουν τηλεφωνήσει κι άλλοι...

- μ’ αρέσουν πολύ, έχω άλλες 9 γάτες στο σπίτι!

Τελικά πήρε ένα κι έφυγε.

Τελευταία ήρθε μια μαμά με 10χρονο αγόρι.

Αυτή έριξε πολύ κλάμα!

Θυμήθηκε την τελευταία γάτα της που πέθανε κι την πήραν τα δάκρυα.

Την είχε, είπε, 6 μήνες στην εντατική!

Δεν ήξερα ότι υπάρχει εντατική για ζώα. Αλλά 6 μήνες;

Σαν βασανιστήριο μου ακούγεται περισσότερο παρά σαν φροντίδα για το καημένο το ζώο

Υπερβολές νομίζω... 

Τα δικά μου μυστικά...

Μετά από πρόσκληση του Μανταρινιού  και Λόλας

1

Είμαι σπασικλάκι.

Σαν μαθήτρια και, τώρα, σαν φοιτήτρια, δεν μου αρκεί να περνάω τα μαθήματα, θέλω ναχω και επιδόσεις… πήγα να σκάσω που στο 1^ο έτος έβγαλα μέσο όρο 8.9 κι όχι 9!

Τον Σεπτέμβριο ξανάδωσα 2 μαθήματα για βελτιώσω την βαθμολογία αλλά δεν τα κατάφερα και ξαναπήγα να σκάσω…

2.

Έχω το σύνδρομο του σούπερ γκέρλ.

Κατά περιόδους με πιάνει μανία να κάνω διάφορα πράγματα μαζί και να τα κάνω τέλεια! Συνήθως τα κάνω θάλασσα...

Πχ Μέχρι πριν ένα μήνα προσπαθούσα να είμαι εργαζόμενη, άριστη φοιτήτρια, νάχω φυσιολογική ερωτική ζωή, να βγαίνω και με φίλους και να γίνω άριστη μαγείρισσα ...

Τελικά παράτησα την δουλειά και μαγειρική για σώσω τα άλλα...

3.

Έχω πάει μια φορά για εξομολόγηση!

Πέρναγα φάση μεταφυσικής αναζήτησης (16 ετών) και πήγα στον εξομολόγο έτοιμη για θεολογική συζήτηση! Έδειξε κατανόηση και μου εξήγησε πως η εξομολόγηση είναι άλλο πράγμα...

Όμως βρέθηκα ‘κατηγορούμενη’ για αρκετά άρθρα κάποιου χριστιανικού κώδικα συμπεριφοράς... διαφωνήσαμε για το τι είναι αμαρτία..  τελικά όμως πήρα άφεση αμαρτιών...

4.

Έχω επισκεφτεί 2 φορές ψυχίατρο κι άλλη μια φορά ψυχολόγο, όλες σε δημόσιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ...

H ψυχίατρος με ηρέμησε ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή αισθανόμουν και μου συνέβαιναν διάφορα φυσιολογικά πράγματα όπως σ’ εκατομμύρια άλλους νέους της ηλικίας μου...

Με την ψυχολόγο τσακώθηκα, της έκανα παρατήρηση γιατί δεν κράταγε σημειώσεις! (όπως η ψυχίατρος)... Ίσως μ’ επηρέασε το γεγονός ότι φόραγε 12ποντα, είχε κατακόκκινα μεγάλα νύχια και εμφανώς εκτεθειμένο το ντεκολτέ, ήταν και νεαρή... γενικά έδινε την εντύπωση πως πήγαινε για clubbing 11 η ώρα το πρωί σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο (ίσως και να ερχόταν από clubbing...)

5.

Δεν φοράω ποτέ τακούνια.

Από το δημοτικό είχα αρχίσει να ψηλώνω πάνω από το μέσο όρο των άλλων παιδιών και έγινα στόχος πειραγμάτων. Μετά άρχισα το μπάσκετ και το ύψος έγινε πλεονέκτημα αλλά τακούνια δεν φόρεσα ποτέ!

6.

Έχω παίξει ξύλο με αγόρια αλλά όχι με κορίτσια.

Ως οργισμένη έφηβη έχω ‘κατεβάσει’ με τα νύχια τα μούτρα κάποιου αλλά και έχω φάει γροθιά μ’ αποτέλεσμα να βλέπω λαμπάκια για ώρες και να διαγνωσθεί ελαφριά διάσειση.

7.

Από τα 13  άρχισα να κυκλοφορώ με προφυλακτικό στην τσάντα μου.

Φοβόμουν μήπως συμβεί ξαφνικά το ‘μοιραίο’ και βρεθώ απροετοίμαστη Πέρασε όμως αρκετός καιρός μέχρι να το χρησιμοποιήσω...

Ουφ, αυτά...

Συνεχίζει οποίος θέλει

Εγώ πάντως πεθαίνω να διαβάζω μυστικά...

Α, και χρόνια μας πολλά σ’ όλα τα θηλυκά αυτού του κόσμου!!

(σήμερα δεν είναι ἢ κάνω λάθος;)

Δεν πάω πουθενά…

- εδώ θα μείνω! Είπα, κι αντιστάθηκα στο κάλεσμα των ημερών.

Σιγά που θα πάρω βόλτα τις ραχούλες να κυνηγάω αετούς και σαρακοστιανά.

Δεν είστε καλά…

‘Εδώ θα μείνω’ είπα και από την Παρασκευή το απόγευμα έχω ρίξει κάτι ξεγυρισμένες ξάπλες… τακτοποιώ και το σπίτι μου σε πολύ ρελαντί ρυθμούς…

Μετά την εξεταστική θα κάνω εγώ τον εκδρομέα;

Ούτε στο χόουμτάουν είχα όρεξη να πάω όπως οι περισσότεροι φοιτητές εξ επαρχίας που εξαφανίστηκαν εδώ και μια βδομάδα…

Ησυχία ήθελα…

Τιποτ΄ άλλο…

Όπως οι κύριοι της φωτογραφίας!

Αν είχε ήλιο κι εγώ έτσι θα ήμουν…

Όμως μας προέκυψε κρύο, καθόλου άσχημα…

Μας υποσχέθηκαν και χιόνια στο Σύνταγμα!

Ακόμα καλύτερα…

Οι ‘Άλλοι’, στιγμιότυπο…

Ναι, είναι γεγονός πως γίναμε πολλοί.

Για τους μετανάστες λέω…

Ναι, η παροιμία λέει πως ‘Όλοι οι καλοί χωράμε..’

Είναι όμως όλοι τους ‘καλοί’;

Γιατί, ‘εμείς’ πόσο ‘καλοί’ είμαστε…;

Τέλος πάντων… μεγάλη συζήτηση… όχι τώρα…

Κατέγραψα στιγμιότυπο αυτή την βδομάδα:

11 η ώρα, βράδυ, στάση τρόλεϊ  χαμηλά στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια, ερημιά και ψιλόβροχο, περιμένω το 3 ἢ 13.

Πεντέξι  νέγροι έχουν καταλάβει το παγκάκι, θορυβώδεις, δεν καταλαβαίνω αν συζητούν απλώς έντονα ἢ τσακώνονται

Άλλοι 3-4 ‘λευκοί’, απροσδιορίστου εθνικότητας, άγνωστοι μεταξύ τους, περιμένουν κι αυτοί σιωπηλοί κάτω από το στέγαστρο και είσοδο καταστήματος ρούχων έχοντας σχηματίσει το δικό τους χρωματικό γκρουπ.

Ασυναίσθητα πάω και στέκομαι μαζί με την ομάδα των εκπροσώπων της λευκής φυλής…

Χαρακτηριστικό τζάνκι της περιοχής μας πλησιάζει με απλωμένο το χέρι και τα γνωστά ‘αιτήματα’… σέρνει και άθλια κόκκινη βαλίτσα με ρόδες.

Το γνωστό δίλημμα, να δώσω, να μη δώσω…

Δεν προλαβαίνω να βγω από το δίλημμα, μια 50αρα ξινισμένη κυρία απευθύνεται με άσχημο τρόπο στο τζάνκι που απομακρύνεται λέγοντας της ‘νάσαι καλά κυρία…’ ,

Πλησιάζει και απλώνει το χέρι στους νέγρους.

Αυτοί σταματάνε τον θορυβώδη διάλογο και αρχίζουν όλοι να ψάχνουν τις τσέπες τους!!!

Πλησιάζω γιατί έρχεται και το τρόλεϊ

Βλέπω ότι μαζέψανε αρκετά 10λεπτα,  20λεπτα και χάλκινα, τα δίνουν στο τζάνκι που τους ευχαριστεί κάνοντας υποκλίσεις…!

Έχει και συνέχεια:

Οι νέγροι μπαίνουν ορμητικά πρώτοι στο τρόλεϊ και καταλαμβάνουν  τα λίγα άδεια καθίσματα

Ακολουθούμε οι υπόλοιποι, όρθιοι…

Ένας νέγρος σηκώνεται και κάνει νόημα στην εν λόγω 50αρα ξινισμένη κυρία να καθίσει…

Αυτήν σα να μη πιστεύει για λίγο ότι της παραχωρεί την θέση!

Όμως πάει και κάθεται.

Ευχαριστώ δεν είπε…

Νυχτερινό και τζάμπα …!

Η Αθήνα την νύχτα είναι ωραία, ειδικά αν έχει πέσει μια βροχή, η νύχτα κρύβει κάποιες ατέλειες (όσο μπορεί), η βροχή έχει λουστράρει την επιφάνεια και έχει καθαρίσει τον αέρα.

Δεν θέλει και πολύ να φτιάξει η διάθεση μου ειδικά αν έχω φάει αρκετό πήξιμο τις τελευταίες μέρες…

Είμαστε 5 φίλοι και προσπαθούσαμε ν’ αποφασίσουμε τι να κάνουμε γύρω στις 8 βράδυ Τετάρτης στο κέντρο Αθήνας.

Αφού ανεβήκαμε την Πανεπιστημίου μέχρι Σύνταγμα μετά κατεβαίνουμε την Ακαδημίας κι εγώ άρχισα να υποπτεύομαι πως περισσότερο μας άρεσε η βόλτα παρά να πάμε κάπου 

Τελικά αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το The Way Back

Φτάνοντας στην Όπερα είδαμε κόσμο καλοντυμένο, ο Πάνος αναγνώρισε 2-3 ηθοποιούς ( είναι ενήμερος επί των καλλιτεχνικών)

Ήταν επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Οι ιππείς της Πύλου» ελληνική, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτή.

- μπαίνουμε;

Δεν είχε εισιτήρια, μόνο προσκλήσεις

- έλα ρε, ποιος κοιτάζει τις, προσκλήσεις (πάντα θαρραλέος ο Πάνος)

Εγώ ντρεπόμουν, ο Πάνος κι ο Σταμάτης δεν κώλωσαν και διασχίζοντας το πλήθος χάθηκαν στα σκαλιά!

Μισό λεπτό αργότερα χτυπάει κινητό μου:

- ελάτε ρε, κανείς δεν ελέγχει ποιος μπαίνει!!!

Μπήκαμε κι οι άλλοι τρεις!!

Είχε και έκπληξη: σε κάθε κάθισμα της αίθουσας υπήρχε κι ένα κουτάκι παστέλι Μεσσηνίας

Τα παστέλια ήταν υπέροχα, κάναμε και την γυφτιά μας: πήρε 2-3 παστέλια ο καθένας από τα διπλανά καθίσματα…

Εκτός από τα παστέλια και η ταινία ήταν καλή!

Ασυνήθιστη και ευχάριστη… ωραίες φάτσες και τοπία… αναφορές από Όμηρο μέχρι την σύγχρονη πραγματικότητα…

Συνδυασμός δράματος και κωμωδίας,  

Δεν ήταν και το αριστούργημα αλλά κάτι το διαφορετικό…

Πρέπει  να ενημερωθούμε και γι άλλες πρεμιέρες για περισσότερες τζάμπα βραδιές…