Εξομολογήσεις μέρος 2ον

  Μπλοκοεξομολογήσεις Πάρτ Τού:

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση πως είχα γίνει blog exterminator με τα δυο πρώτα μου βλόγκ.

Τέλος καλοκαιριού του ‘08 ανοίγω το τρίτο μου βλόγκ.

Πάλι καλοκαίρι, και τα τρία τα ‘χα  ανοίξει καλοκαίρι, τότε φαίνεται κάτι με πιάνει, ίσως φταίει το ζώδιο που είναι καλοκαιρινό, τούτο δω, το 4^ο , είναι το 1^ο μου χειμερινό βλόγκ.

Σ΄ αυτό το βλόγκ είχα σκοπό να περιγράψω τον Γολγοθά μια μαθήτριας Γ λυκείου

Κι έτσι ξεκίνησα και καλά το πήγαινα μέχρι που είχα την άτυχη ιδέα να φανερώσω σ΄όλους γύρω μου ότι είμαι μπλοκερ.

Όλοι, φίλοι, γονείς, συμμαθητές και καθηγητές διάβαζαν το βλόγκ μου, όχι μόνο διάβαζαν αλλά είχαν άποψη: ναι, μπράβο, τι;, πως;, γιατί;,

- όχι δεν είναι έτσι…(ο λυκειάρχης),

- ρεζίλι μας κάνεις (η μαμά),

- μην τολμήσεις να γράψεις για μας…(ο λάβερμπόυς μου)…

Κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα…

Άρχισα να αυτολογοκρίνομαι, ο ενθουσιασμός μου έπεσε και οι αναρτήσεις άρχισαν ν’ αραιώνουν.

Ήρθε κι ο Δεκέμβρης του ‘08, κατάληψη στο σχολείο, μ’ έπιασε και μια επαναστατική έξαψη, η επαρχιακή πόλη δεν με χωράει κι ένα πρωί ξεκινάω για την κατάληψη και το μεσημέρι βρίσκομαι στο σπίτι της θειας Θάλειας στα Εξάρχεια!

Τηλέφωνο σπίτι: ‘γεια μαμά, το αγωνιστικό καθήκον με καλεί στο επίκεντρο των γεγονότων στην Αθήνα!!’

Έτοιμη για εγκεφαλικό η μαμά, παίρνει το τηλέφωνο η θεια και την ψήνει ‘θα την προσέχω…’ κλπ…

Για 10 μέρες φχαριστήθηκα κυνηγητό, πετροπόλεμο και καπνογόνο, ήρθαν Χριστούγεννα κι επέστρεψα στο χόουμτάουν

Είχε και παράπλευρες (ερωτικές) απώλειες αυτή μου η κίνηση

Ο λαβερμπόης μου μ’ εγκατέλειψε, ‘…που πας μωρή κι εσύ και τον παρατάς για να παίζεις κρυφτούλι με τους μπάτσους στην Αθήνα…’ μ’ είχε προειδοποιήσει  η κολλητή μου…

Κι επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αρχίσω πάλι να κλαίγομαι στο μπλόγκ (που το ήξεραν όλοι οι γνωστοί – δεν λέει..) ούτε είχα και τέτοια διάθεση, δεν ήταν και σοβαρή σχέση..

Το κυριότερο ήταν που δεν μπορούσα να γράφω ανώνυμα.

Έτσι το ‘φαγε το ντηλήτ του κι αυτό το βλόγκ!!!

Είχα σκοπό ν΄ αρχίσω αμέσως άλλο αλλά αυτό το ‘αμέσως’ διήρκεσε μέχρι τον Δεκέμβρη του ’10 που άρχισα να γράφω εδώ.

Στην αρχή είχα σκοπό να γράψω κάτω από τον τίτλο του βλόγκ, σαν υπότιτλο, «ένα βλόγκ με ημερομηνία λήξης»

Αλλά λέω ‘άσε μη το γρουσουζεύεις…’